De afgelopen tijd heeft u in verband met terreurbestrijding contact gehad met Engeland. U bent er zelfs voor naar Londen gereisd! Eigenlijk val ik politici niet graag lastig maar ik worstel nu al een paar dagen met de volgende vragen. Hoe lang van te voren werd uw reis geboekt? En hoe lang bent u gebleven? Had u van te voren meegedeeld wanneer u terug zou komen?

Een paar jaar geleden besloten mijn man en ik spontaan met onze eigen auto naar het Lake District te reizen. Wij vinden Engeland mooi en slecht weer hebben we daar ook nog nooit gehad. Omwille van onze thuissituatie konden wij ons vertrek niet echt plannen en wilden we ook de vrijheid behouden onze terugkeer spontaan te organiseren. We hadden alleen de eerste overnachting geboekt.
We waren al twee keer eerder vanuit Calais maar Engeland gereisd en wisten dat dat via die Eurotunnel nogal meevalt. Ze gaan daar met tijdstippen van geboekte overtochten heel flexibel om. Op een maandag zijn we ´s morgens vertrokken en rond een uur of negen waren we in Calais. De Fransen keken raar op toen ze merkten dat we niet van tevoren hadden geboekt en het ticket werd daarom een pak duurder. Maar bon, voor onze vrijheid hebben we wel wat over. Toen we in de rij verderop stonden aan te schuiven, pikten de Engelsen ons eruit. Wij moesten aan de kant. Een vriendelijke mevrouw begon vragen te stellen. Hoe heet u, mijnheer? Hoe is de relatie met die mevrouw? Wat voor werk doet u? Wat doet mevrouw? Van wie is die auto? Hoe oud is die? Waar heeft u hem gekocht? Waar gaat u naar toe? Wat gaat u daar doen? Waarom heeft u niet van te voren geboekt? En wanneer komt u terug? Daarna vroeg ze onze papieren en de papieren van de auto. Het vragenspelletje begon opnieuw. De auto werd gescand, de kofferruimte moest open, onze koffer en toilettas werden onderzocht. De klep van de kofferruimte moest omhoog. Daarna vroeg ze waar we gingen overnachten. En dat was ons geluk, dat we de bevestiging hadden van een boeking voor één nacht in het Lake District. Eerlijkheidshalve: ze is de hele tijd vriendelijk gebleven. Ik denk dat het nog iemand was die haar werk graag deed.

Ik bedoel maar, mijnheer Jambon. Ik vond wat ons in Calais is overkomen een aanslag op mijn vrijheid. Wij wilden ons, als vrije mensen, gewoon vrij kunnen bewegen binnen Europa. Vertrekken wanneer we willen en terugkomen wanneer we willen. Slapen waar we willen. Maar dat was te veel gevraagd. Is dat wat u voor ogen staat? Het voorbeeld van Engeland volgen en alle mensen als mogelijke terroristen behandelen? Want dat gevoel gaven ze ons. En dat is niet wat ik voor ogen heb; ik wil niet dat de angst van anderen mijn leven bepaalt. Ik wil leven als een vrij mens – in een vrij Europa.

Met vriendelijke groet,