Vorig jaar rond deze tijd schreef ik dat mijn kop vol rondfladderende gedachten zat en dat ik daar vanaf wilde. Orde en regelmaat moesten er komen, die zouden alle muizenissen verdrijven. Ondertussen heb ik een structuur opgebouwd maar tot mijn grote spijt moet ik jullie meedelen dat mijn theorie niet klopt. Ook mét structuur heb ik last van rondfladderende gedachten.

Gisteravond heb ik alle vaste afspraken en deadlines voor de volgende maand in mijn nieuwe agenda geschreven en amai, wat begon het weer te malen in mijn hoofd. Ik heb mijn bedenkingen zelfs luidop uitgesproken, hier aan tafel. Dat ik dat nooit allemaal fatsoenlijk voor elkaar krijg en dat ik daar echt niet van houd, de dingen niet naar behoren afwerken. Ik moest iets gaan schrappen, maar wat? Ik zal wel behoorlijk radeloos hebben geklonken want mijn man begon zowaar mee te denken. Tot we besloten naar The Broken Circle Breakdown te kijken en alles opeens heel relatief werd. Het zal je als koppel maar overkomen dat je enige kind sterft. Maar toen ik in bed lag, begon dat molentje weer te draaien. En dat is de hele nacht doorgegaan. Leer nu toch eens prioriteiten zetten, Ingrid, sprak ik mezelf streng toe terwijl ik van mijn rechterzij op mijn linkerzij draaide en weer terug. Ondertussen zat mijn nachtkleed ook nog in de weg. De naden draaiden niet mee en daar kreeg ik zo´n beklemmend gevoel van. Vooruit, zo spoorde ik mezelf aan, zet het allemaal eens op een rij. Wat is het belangrijkste? Wat móet je doen, wat doe je graag, wat kan je missen? Eigenlijk dacht ik ook niet meer dan dat. Met mijn ogen wijd open bleef ik het herhalen, als een mantra. Alleen, ik werd er niet meteen rustiger van. Dat de problemen van overdag in de loop van de nacht heel andere dimensies aannemen weet ik al lang, maar blijkbaar heb ik me dit inzicht toch nog niet eigen gemaakt. Stikkapot was ik, toen ik ben opgestaan. Ah ja, ik moest om zeven uur het bed uit om mijn programma van vandaag fatsoenlijk te kunnen afwerken…