Vorige week heb ik veel tijd in de auto doorgebracht en daarbij heel wat radiospotjes mogen aanhoren. Vroeger maakten ze reclame voor voeding, persoonlijke hygiëne en wasmiddelen. De basisproducten, zeg maar. Tegenwoordig gaat het over reizen, banken en verzekeringen. Ik werd er niet geruster op, daar alleen op Vlaamse wegen. Alsof ik nog niet bang genoeg ben. Zo ben ik bijvoorbeeld doodsbenauwd voor brand. Het is gebeterd sinds we weer in een vrijstaand huis wonen, maar toch. In mijn auto verstijf ik van schrik wanneer bestuurders van Duitse wagens zomaar, schijnbaar uit het niets, voor of achter, links of rechts van mij gaan rijden. In een vliegtuig sterf ik duizend doden, zo zonder grond onder mijn voeten. En het koude zweet breekt me uit alleen al bij de gedachte dat mijn man besmet geraakt door een of ander akelig virus. Ik ben ook bang dat ik kanker krijg, of dat mijn zussen het krijgen. Ik ben bang voor alleen oud worden en huiver voor afhankelijk zijn van anderen.

Ik ben niet bang voor stroomuitval. Het lijkt me zelfs gezellig. Ik ben ook niet bang voor mijn dood, en al helemaal niet voor mijn begrafenis. Daar heb ik dus ook geen verzekering voor. Fout dus. Dat ik daar nog nooit aan heb gedacht! En mijn geld! Hoe onverantwoord ik daarmee omga! Al rijdend hoorde ik welke bank mij eerlijk advies kan geven en mijn geld goed zal beleggen. Of nee, ik moest een krediet aangaan. Maar goed oppassen, want lenen kost ook geld. Die slimme reclamejongens raadden me dringend aan met behulp van de bank of een verzekeringsmaatschappij mijn pensioen aan te vullen, want ik ga nog heel lang leven en absoluut niet toekomen. Lang leven, ik, met mijn voorouders? Vervolgens zal mijn begrafenis stukken van mensen kosten. Mijn familie zal dat nooit kunnen betalen, dus heb ik een uitvaartverzekering nodig. Wie zegt er eigenlijk dat ik een dure begrafenis wil? Misschien wil ik wel een sobere. Of moet ik nu ook nog bang worden dat mijn familie, net als bij koningin Fabiola, mijn laatste wensen niet zal eerbiedigen?