Nog altijd kan ik er furieus van worden. Als jonge moeder kreeg ik keer op keer dezelfde vraag: Zeg, hoeveel uur per week werk je eigenlijk? Oh, wat was ik dat moe gehoord! En zo gebeurde het dat ik ooit de euvele moed had te vertellen dat ik minstens zestig uur per week werkte. Het gezelschap waar ik toen in verkeerde moest daar eens hartelijk mee lachen. Zestig uur? Hoe kwam ik erbij? Ik werkte toch helemaal niet? Ach ja, ik deed mijn huishouden zelf, zorgde voor onze drie kinderen en ging mijn man wat helpen in zijn praktijk, maar dat kon je toch niet wérken noemen? Ik heb toen gevraagd waarom zij een poetshulp, een kinderoppas, een strijkmadam, kookmoeder en tuinman in dienst hadden. Werden die dan betaald om niks te doen? Blijkbaar is werken pas werken als je er geld voor krijgt.

Als je een gezin met kinderen hebt, is dat in deze tijd een bewuste keuze. Die kinderen hebben er niet zelf voor gekozen om op de wereld te komen en zijn daarom onze grootste verantwoordelijkheid. Ouders zouden vrij moeten kunnen kiezen hoe ze daarmee omgaan. Maar ze voelen zich niet vrij. Ze krijgen een schuldcomplex aangepraat wanneer ze wensen buitenshuis te gaan werken. Of een minderwaardigheidscomplex als ze ervoor kiezen thuis te blijven. Want je bent waarschijnlijk te dom of te lui als je voltijds voor je gezin kiest. Of beter nog, je hebt een rijke partner! Zorgen voor je eigen gezin is geen normale zaak, nee, het is een luxe!

Hoe zou het zijn als we diegene die de zorg voor zijn gezin zelf op zich neemt een loon zouden geven, of op zijn minst pensioenrechten? Het zou alleszins een blijk van maatschappelijke waardering zijn. En misschien, heel misschien heeft die persoon – wanneer hij het rond zijn vijfenveertigste voorzichtig waagt buitenshuis te solliciteren – zelfs nog een kans op die “echte” arbeidsmarkt. Hij kan dan tenminste zeggen dat hij altijd al heeft gewerkt. Als manager van een klein bedrijf.