Stoom komt uit zijn oren bij zoveel onbegrip. Hij is woest en iedereen mag het weten. Zij vindt níet dat heel SinnLeffers moet kunnen meegenieten van hun echtelijk meningsverschil en fluistert: Blijf toch eens kalm en praat wat zachter, moet iedereen dat nu horen? Iets stiller bijt hij haar toe: Geen e-la-stiek! Hoe dikwijls moet ik dat nu nog zeggen! Geen e-la-stiek! Over een paar maanden is de rek eruit en wat dan! Zie je me al aan de afwas staan, met een afzakkende broek? Net wanneer er iemand is blijven logeren? Of stel je voor dat ik buiten de post ga halen en dat mijn broek tot op mijn enkels valt? Wat zal die vrouw van tegenover dan zeggen? Opnieuw verheft hij zijn stem: Ik wil alleen nog een pyjama met een koordje! Een koordje moet ik hebben, een koordje is het enige wat de boel samenhoudt! En nu we het er toch over hebben: ik wil ook knoopjes, niet zo´n ordinaire opening waar alles zomaar uitvalt. En waag het niet af te komen met een pyjama zónder gulp! Dan moet ik mijn broek naar beneden doen en mijn spullement boven halen, gewoon al om naar het toilet te gaan!

Met de kapstok in haar handen kijkt ze hem ongelukkig aan. Ze was zo blij, eindelijk had ze de ideale pyjama gevonden en nu snauwt hij haar ter plekke af. Eerst heeft ze het juiste materiaal opgespoord: een fijne soort katoen zodat manlief niet aan de lakens blijft kleven wanneer hij zich omdraait. Ze heeft nog getwijfeld of ze satijn zou nemen, maar nee, herinnerde ze zich nog net op tijd, dat vindt hij te glibberig. De halsuitsnijding heeft ze ook goed bekeken: niet te groot en niet te klein. Bij de kleur is ze zelfs nog op een meevallertje gestoten: blauw met een wit en rood streepje, passend bij het land waar hij werkt. Alleen, die elastiek. Hoe heeft ze het kunnen vergeten. Na zoveel jaar huwelijk had ze toch kunnen weten dat daar de rek uitgaat. Dat enkel een koordje de boel nog samenhoudt…