Zij zit aan de keukentafel en is verdiept in een spelletje Candy Crush. In de keuken wast hij nog even zijn handen en snuit zijn neus zo hard dat ze vreest dat zijn hersenen er mee uit zullen komen. Zijn schoenen heeft hij aan de achterdeur uitgedaan.

“Je hebt weer gebakken. Iets met appels. Je bent verdorie helemaal verduitst. Ik dacht dat we gingen diëten? Is het die appeltaart met vlechtwerk, uit het bakboek van Dokter Oetker? Die ligt tenminste niet zo zwaar op mijn maag. Je hebt toch wel ons eigen fruit verwerkt? Want daar zie ik je nog voor aan, appels kopen terwijl er hier meer dan genoeg in de kelder liggen. Die rode met die witte sterretjes, die zijn perfect voor appelgebak. Niet te zoet en niet te zuur. Zeg, luister je wel?”
Verstoord kijkt ze op. Van timing heeft hij nog altijd geen benul. Zo zal ze level 235 nooit kunnen halen. Zie, daar heb je het al, ze moet opnieuw beginnen. Nog één combo had ze nodig en nu is het weer een hele tijd wachten op een nieuw leven.
“Ze zijn wel heel klein, die appels van jou. Weet je wel hoe lang ik ben bezig geweest? Twee en een halve kilo heb ik geschild en in vieren gedeeld! Moet je mijn handen eens zien, hier een snee, daar een snee en dan die randen onder mijn nagels. Dat duurt weer dágen vooraleer die terug zuiver zijn. En we zijn vanavond nog uitgenodigd. Ik hoor onze vrienden al lachen. Jij met je stomme fruitbomen ook. Fijn, hé, zo´n boomgaard. Juist niks moet je daar voor doen, nada, die bomen groeien vanzelf. Maar wie zit er achteraf weer met het werk? Voilà. En dan gaat meneer ook nog eens zeggen wélke appeltaart ik moet bakken. Dokter Oetker! Van Duits gesproken!”

Naast de oven staat het bakblik op een metalen rooster af te koelen. De slagroom is geklopt en het ijs heeft ze vijf minuten geleden uit de diepvriezer gehaald. Het gebak is nog niet aangesneden maar haar scherpste mes ligt al klaar…