De omstandigheden zijn ideaal. De zon schijnt, we zitten prettig hoog in een volumewagen en kunnen goed ver kijken. Heel geëmancipeerd zitten wij, twee vrouwen, achterin. We zijn voor een paar dagen in de Champagnestreek en kijken welwillend toe hoe onze mannen voorin strijd voeren met het navigatiesysteem, menen het toch weer beter te weten en uiteindelijk de landkaart openslaan.

Op zondagochtend, na een redelijk zware avond, schuiven we in een hotel in Reims aan voor het ontbijtbuffet. Keus te over: Frans brood, croissants, en vers geperst fruitsap. Confituur in kleine glaasjes, voorverpakte boter en plakjes kaas in plasticfolie. Roerei blubbert op een groot bord naast de bak met worstjes. De kleur en de consistentie doen vermoeden dat het mengsel uit dozen komt en nodigen niet bepaald uit tot consumptie. In een kommetje op onze tafel liggen klontjes suiker in papier en kleine kuipjes melk. Milieubewust is het allemaal niet. Thuis doe ik braaf aan afvalscheiding en neem ik mijn eigen tas mee naar de winkel. Ik heb me zelfs al ooit afgevraagd of ik niet beter met mijn voorraaddozen naar de slager ga zodat hij het broodbeleg er rechtstreeks in kan doen.

Na het ontbijt gaan we even naar onze kamer en terwijl mijn man uitgebreid zijn tanden poetst, lees ik dat de uitvaartsector wil overgaan tot biocrematie. Om onze ecologische voetafdruk te verkleinen, zouden we de bestaande crematoria moeten laten “uitdoven” en onze doden moeten oplossen in vloeistof. In zoutzuur, veronderstel ik, à la Andras Pandy. Die wist jaren geleden al dat daar veel minder energie voor nodig is en dat er van een lijk dan nog weinig overblijft. Of hij het uit milieuvriendelijke overwegingen deed, is natuurlijk een andere zaak.

Het hele idee steekt me tegen. Eerst vergroten we onze afvalberg met al die wegwerpartikelen en daarna moeten we onze planeet leefbaar maken door zelf te verdwijnen. Terwijl ik onderweg had besloten dat ik in Lommel wil begraven worden. Het is er plat en je kan er ook ver kijken. Ik wil best onder groene zoden liggen, maar groen doodgaan, nee, ik moet er niet aan denken.