Allemaal goed en wel, maar ik zit er weer mee. Zijn de kinderen het huis uit en denk je het huishouden definitief onder controle te hebben – dan gaat je man eens even zelfstandig denken. Soms zou je toch. Ik mag dan wel aan het lege-nest-syndroom lijden maar dat het tegenwoordig boven én beneden proper is, is toch aardig meegenomen. Vroeger was alles óf boven spic en span, óf beneden, maar nooit overal. En daar werd ik zenuwachtig van. Daarna werd ik verdrietig van de aanblik van een aanrecht dat nog net hetzelfde was als toen ik het huis verliet. Ik heb mijn uiterste best gedaan om het positieve ervan in te zien, en dan zoiets.

Manlief heeft besloten mee te doen met een studie en poetst sinds een paar dagen zijn tanden met een nieuwe, elektrische tandenborstel. Een hoogst gesofisticeerd apparaat met smartguide en al. Excellente begeleiding is daarmee verzekerd. Wanneer hij twee minuten poetst, heeft hij dertig seconden tijd per kwadrant en de tandenborstel geeft met een piep aan wanneer hij moet wisselen. Hij moet natuurlijk alle vlakken van zijn tanden poetsen en dat vereist wel enig tel- en denkwerk om dat binnen die dertig seconden te doen. Niks van even gedachteloos je tanden poetsen. De inspanning is hem dan ook aan te zien; verticale denkrimpels worden in twee minuten echte groeven. Er wordt geen rekening gehouden met eventuele rustpauzes en terwijl de tandenborstel registreert hoeveel plak hij op zijn tanden heeft, daaraan aangepast vibreert en roteert, vermengt de tandpasta zich met speeksel. Geen tijd om het mengsel uit te spugen en het druipt langs zijn kin naar beneden, de wasbak in. Ondertussen spat alles ook nog eens alle kanten op en ziet de badkamer eruit alsof er een sneeuwkanon werd gebruikt.

Na dertig dagen wordt er van hem verwacht dat hij een vragenlijst invult. En zie, vraag tien, ik vind dat ik die moet beantwoorden. Want daar vragen ze of hij ook van mening is dat het gebruik van de smartguide leidt tot langer poetsen. En daar kan ik alleen maar volmondig ja op zeggen.