Twee jonge mannen liggen met hun hoofden dicht bij elkaar languit in onze zetel. Ze kijken samen naar iets op de laptop. De ene heeft zijn benen naar rechts uitgestrekt, de andere naar links. Lang geleden hebben we die sofa daar ook voor gekocht – om er met z´n vijven op te zitten of met z´n tweeën in te liggen.
Vanuit de keuken werp ik af en toe een blik op die jonge mannen. Twee van mijn drie zonen. Ik ben blij: V. is voor tien dagen hier! Ik moet ervan genieten want wie weet wanneer dat nog eens gaat gebeuren. Ondertussen denk ik ook aan Pascal Smet, de vorige minister van onderwijs, die vindt dat één op drie studenten in het buitenland zou moeten kunnen studeren. Zou hij zich bewust zijn van de gevolgen van zijn theorieën?

Want stel je eens even voor: een gezin met drie kinderen. Eén van die drie geniet ruimschoots van de mogelijkheden die zijn studie hem bieden. Hij studeert een semester in Hongkong, een half jaar in Amerika en loopt zes maanden stage in Ras al-Khaimah.

Het heeft voordelen voor de twee kanten, hoor je overal. Ze worden er zó zelfstandig van; je hebt gewoonweg geen idee. Je leert ze loslaten. Je gaat zelf reizen en dat verruimt ook jouw geest en opent onvermoede horizonten. En er bestaat toch zoiets als skypen en whatsappen? Afstanden zijn heus niet meer zo groot als vroeger.

Uiteraard wil de minister dat die éne student op drie zijn buitenlandse ervaring in zijn thuisland optimaal zal gaan inzetten. Dat is ook de bedoeling van die ouders: gewoon buitenlandse ervaring opdoen en dan terugkomen. Prachtige theorie, toch?

Maar opeens belanden ze in de praktijk. Hun zoon gaat werken in een groot en sjiek hotel in Thailand. Als ze geluk hebben, komt hij hen één keer per jaar opzoeken en gaan zij ook een keertje zijn kant op. Nu staan ze daar. De geest van hun zoon is al zo verruimd dat het de vraag is of hij ooit nog op een voor hen draaglijke afstand komt wonen.