De dokter in het ziekenhuis heeft haar weer een kuur voorgeschreven en stralend verlaat ze zijn spreekkamer. Nog even uitstel.
Ze draagt een gebloemde rok en haar geliefkoosde lichtblauwe trui. Vroeger zou ze voor geen geld ter wereld een rok met elastische tailleband hebben aangetrokken, maar nu… met die opgezette buik… Platte schoenen trouwens ook niet, maar dat gaat even niet anders, ze kan al bijna niet meer lopen. Ik tjok onzeker achter haar aan, niet wetend wat ik er van moet denken. Hadden ze twee weken geleden niet laten doorschemeren dat ze waren uitbehandeld?

Die lieve, ietwat gezette verpleegster van de vorige keer gaat ons voor naar een zonnige eenpersoonskamer. Het is zomer en het is er drukkend heet. Het venster mag niet open want tocht is slecht voor haar. Ik ruik de geur van hygiëne en medicijnen.
Zoals altijd wanneer ik met mijn moeder in het ziekenhuis ben, voel ik me wat onhandig. Mijn moeder durft zich, zeker in bijzijn van vreemden, nogal eens als de queen-mum te gedragen. Ze lacht eens vriendelijk naar de verpleegster en begint míj te commanderen. “Pak mijn koffer al maar uit, en geef me mijn adresboekje even wil je, ik moet nog dringend telefoneren.” Ik zie haar denken: “Zien jullie hier hoe goed mijn dochter naar mij luistert! En zo heb ik er drie!”

Alles wordt voor de behandeling in gereedheid gebracht en nu is ze de volgzaamheid in persoon. Geen klacht komt over haar lippen. Ze stuurt me weg; de rest gaat ze alleen doen. Een chemokuur meer of minder, ze draait er haar hand niet meer voor om. Van uitstel komt tenslotte afstel.
De volgende dag lijkt het alsof ze weer wat kleiner en magerder is geworden en heeft ze hulp nodig bij het lopen. Onderweg in de auto stelt ze zich met glinsterende ogen voor hoe ze woensdag pannenkoeken zal bakken voor de kleinkinderen. Een blosje van opwinding kleurt haar wangen.
Ze bakt die pannenkoeken en ze komen allemaal – alsof ze voelen dat dit het laatste is wat ze ooit nog zal doen.