Mijn vriendin en ik zijn uitgenodigd in het atelier van een zelfverklaarde kunstenares. Uit respect voor alle aanwezige kunstkenners spreken we op fluistertoon.

“Wat ik hier in zie? Hedendaagse kunst stond op de uitnodiging, het zal dus wel kunst zijn zeker? Eerlijk gezegd, ik kan er maar weinig mee aanvangen.”
“Misschien moeten we wat verder weg gaan staan.” Mijn vriendin gaat een paar pasjes achteruit en tuurt deskundig door de wimpers van haar half gesloten ogen.
“Die witte klodders daar op dat beige vlak, die lijken wel op waspoeder. Gemorst op de vloer van onze wasplaats, die heeft net dezelfde kleur. En dat takje daar heeft de vader van mijn zonen onder zijn schoenen hangen gehad. Alweer zijn voeten niet geveegd.”
“Het zou natuurlijk ook gips kunnen zijn. Iemand is gevallen en dit is het overschot na het spalken van een been.”
“Een maanlandschap misschien? Of het einde der tijden, iedereen is toch zo pessimistisch tegenwoordig. Troosteloos is het in ieder geval.”
…
“Nu moet ik toch weer aan mijn wasplaats denken. Hoe ik daar vroeger wel eens stond: radeloos huilend, want niet te overzien, die bergen was. Soms wel drie machines op een dag. Nu nog amper drie per week. Jaja, de jongste is ook de deur uit. Het einde van een tijdperk, zo lijkt het wel. Niet verder vertellen hè, maar om de moed er in te houden beeld ik me wel eens in dat ik een gevierd schrijfster ben. Het prototype van een nieuw rolmodel. Eerst echtgenote en moeder en op latere leeftijd nog een schitterende carrière uitgebouwd. Ik zie het al helemaal voor me. We moeten dan natuurlijk nog eens verhuizen, want ik moet in alle rust en stilte kunnen werken. Of nee, we wonen dan de ene helft van het jaar in België, de andere helft in Frankrijk. Thailand kan ook.”
…
“Goh, nu begrijp ik het: die strepen, die stellen drie wegen voor! Voor drie kinderen die ieder hun eigen weg gaan! En hoe ingenieus is de keuze van dat materiaal! Waspoeder! Reinigend en zuiverend, symbool van een nieuw begin.”