We zijn er geraakt, in Tours, Tours aan de Loire. En het bevalt ons hier goed. Ons hotel is centraal gelegen en we kunnen alles te voet doen.
Op weg naar de kathedraal wandelen we langs een kleine, sjieke boetiek. Ik ben juist aan het uitleggen waarom ik het kleed dat ik onlangs heb gekocht écht niet kan dragen wanneer onze zoon trouwt. Dat het te simpel is en kijk, in Frankrijk hebben ze toch veel mooiere kleren! En dan spreek ik nog niet over de schoenen!
Soldes staat er in grote, rode letters op de deur en het venster van de etalage. Het kan niet anders, wijs ik, dat is een boodschap van hierboven. P. begrijpt het en stapt lijdzaam mee naar binnen. Ik moet van zo’ n gelegenheden gebruik maken want winkelen is nu niet bepaald zijn lievelingsbezigheid. Soit, mijn speurende blik valt meteen op een mouwloze blauwe jurk. Ik haal hem van de stang, zoek een pashokje en trek hem aan. Hierbinnen is geen spiegel te bekennen en ik móet dus wel weer naar buiten komen. Mijn man heeft niet echt veel commentaar. Ik zie het al, die wil gewoon zo snel mogelijk weer weg. Dan sluipt de verkoopster dichterbij. Ze monstert me van boven tot onder en gaat eens links en rechts van mij staan. Die jurk, vraagt ze, heeft u die zelf uitgezocht? En met een ongelovige blik voegt ze eraan toe: en meteen de juiste maat gevonden? Waarna ze zich tot mijn man wendt: hij past als gegoten, nietwaar, deze jurk, echt iets voor de morfologie van uw vrouw. Argwanend kijk ik nog eens goed in de spiegel. Morfologie, denk ik weifelend, zeggen ze dat niet van walvissen?
Een bijpassend jasje heeft ze ook nog. Dat het een maat kleiner is dan de jurk, is een prettige bijkomstigheid. Ze dribbelt om me heen, plukt hier eens aan en trekt daar nog iets recht. Ze begint bijna te kirren en vindt het geheel très français. Klinkt sierlijk. Daar stel ik me iets heel elegants bij voor. Iets voor een trouwfeest. Nu de schoenen nog…