De voorbereidingen op de vakantie draaien op volle toeren. De wasmachine wordt keer op keer gevuld, de droogkast begint al lichtjes te kreunen en het strijkijzer staat te stomen. Zoals altijd wil ik alle was aan de kant hebben voordat we op reis vertrekken. Het lijkt wat dwangneurotisch, maar alles moet proper netjes in de kast liggen voor het geval er tijdens onze afwezigheid brand uitbreekt of een overstroming plaatsvindt. Want voor water en vuur heb ik veel respect. Stel je voor dat de brandweer moet uitrukken! En wie weet wat die brandweermannen gaan rondbazuinen wanneer er bij ons nog vuile onderbroeken in de wasmand zouden liggen! Natuurlijk besef ik ook wel dat die onderbroeken, als zo´n ramp echt mocht gebeuren, mijn laatste zorg zullen zijn. Maar zo ben ik nu eenmaal opgevoed: Gods oog en dat van de dorpsgenoten is overal.

Muziek van Mumford and Sons klinkt luid door het huis – strijken gaat zo heel wat vlotter. Opeens komt mijn man naar binnen gestormd. Het zweet staat op zijn voorhoofd en druppelt langs zijn neus naar beneden. Zijn haar piekt alle kanten uit en hij snuift van opgekropte woede. Dat belooft niet veel goeds en voorzichtig vraag ik wat er aan de hand is. Ik meen iets te horen over water en bloed en Tours maar ik begrijp er niets van. Blijkt dat hem het zweet is uitgebroken toen hij het navigatiesysteem van zijn nieuwe auto mondeling de opdracht wou geven de route naar Tours voor te stellen. Nu hád hij die gebruiksaanwijzing eens goed bekeken en dan zoiets! Tours! Tours! Tours aan de Loire! heeft hij naar het spraakgestuurde navigatiesysteem geroepen, maar het wou niet luisteren. Komt me bekend voor. Ik voel me ook vaak als een roepende in de woestijn. Terwijl ik rustig verder strijk, verschijnt het tafereel in al zijn glorie voor mijn ogen. Ik zie hem al zitten, achter het stuur van zijn auto, wild gebarend en luidkeels communicerend met iemand die niet reageert. En met een beetje, echt, met maar een heel klein beetje leedvermaak denk ik: weet ie eindelijk ook eens hoe dat voelt.