Soms is het leven een en al ontgoocheling. Dan lijkt het alsof er alleen verlies is. Verlies van familie en van zielsverwanten. Verlies van kennen en van kunnen.

Gelukkig gebeurt er soms ook iets positiefs. Zoals afgelopen zondag. Nee, eigenlijk moet ik bij zaterdag beginnen. We hadden de verjaardag van mijn schoonvader prettig gevierd en kwamen ´s avonds na een lange rit weer thuis. Ik opende mijn iPad om te kijken of er nieuwe berichten waren. Natuurlijk was het ook, en vooral, omdat ik snel nog Candy Crush wou spelen – maar zeggen dat je nog even je mailbox checkt, stuit hier precies toch op iets meer begrip. Tot level 165 ben ik al geraakt maar tot mijn grote ergernis lukt het me niet daar aan voorbij te komen. Voor de kenners: omdat ik consequent weiger die 89 cent te betalen die me meer levens en dus meer kans op winst beloven, probeer ik nu al weken steeds diezelfde stomme, blauwe ballen weg te spelen. Maar dit terzijde.
Zaterdag vond ik dus een bericht van mevrouw E. in mijn mailbox. Ze nodigde ons uit voor een feest op een, zo te lezen, erg leuke locatie. Een trouwfeest was het, met vooruitzicht op een lekker menu, met aperitief en hapjes en al. Het was zó spijtig dat noch ik, noch mijn man, de mevrouw die de uitnodiging had verstuurd ook maar een beetje kende. En even later vond ik het zó sneu dat die uitnodiging niet bij de juiste mensen was beland. Ik dacht, God weet hoe gepasseerd voelt die andere Ingrid zich als zij denkt dat ze niet mag komen. Zoiets kan tot levenslange vetes leiden en dat wil ik echt niet op mijn geweten hebben. De volgende morgen heb ik mevrouw E. dan maar laten weten dat die mail vermoedelijk voor iemand anders was bestemd. Het was leuk geformuleerd, al zeg ik het zelf. En prompt kreeg ik een lieve mail terug. Iets over humor en een vrouw naar haar hart. Ik werd er blij van. Soms is er niet alleen maar verlies. Zelfs niet op het internet.