Al zo lang zorg ik voor het huishouden en toch blijf ik maar fouten maken. Twee maanden geleden heb ik een Levi´s jeans gekocht en sindsdien heb ik die al minstens vijf keer gewassen. Ze ligt in de wasmand te wachten tot er nog wat donkere was bijkomt, wat tegenwoordig wel iets langer duurt dan toen we nog met z´n vijven waren. Maar vandaag lees ik dat je ze best zo weinig mogelijk wast. Liever helemaal niet. Toen modeontwerper Tommy Hilfiger dat zei, heb ik het niet serieus genomen. Nu Chip Bergh, de CEO van Levi´s, met dezelfde boodschap komt, moet ik er toch eens over nadenken. Hij gaat er prat op dat hij zijn broek al een jaar heeft en dat ze nog altijd niet in de wasmachine is beland. Echte fans van Levi´s laten hun broek liever niet in de buurt van water en zeep komen, beweert hij. Hardnekkige vlekken verwijderen ze met een droge tandenborstel en verse vlekjes deppen ze met een spons. Als ze vies begint te ruiken, leggen ze hun broek in een plastieken zak in de diepvriezer. 24 uur en alle bacteriën zijn kapot. Èkes. In welk vak komt ze dan? In het vleesvak? Of in het groentevak? In het onderste misschien, naast die doos met speculaasijs? En wat als je zo´n grote diepvrieskist hebt? Dan is het maar te hopen dat er geen prei in ligt. Een jeans die naar prei ruikt… Als lichamelijke aantrekkingskracht geen rol meer speelt, is het misschien geen slecht idee. Het zal wel een reden hebben dat er in kloostertuinen zo veel prei wordt gekweekt.

Op mijn eerste jeans heb ik lang moeten wachten. Ieder meisje, ja echt, of toch in mijn gedachten, ieder meisje uit mijn klas op de middelbare school had een jeans voordat ik er een kreeg. Mijn ouders vonden broeken niet passen voor hun dochters. Zeker niet met brede pijpen. Zij waren voor rokjes. Gesoebat dat ik heb! Uiteindelijk is ze er gekomen, op mijn veertiende. Ze had brede pijpen, maar schuin over mijn buik zaten twéé ritssluitingen en dan die scherpe vouwen…