“Burn-out, waar komt ge nu toch weer mee af? Omdat de halve wereld een burn-out heeft, meent gij dat ge er ook een moet hebben, of wat? Hoe komt ge daar eigenlijk bij?”

De tafeltjes op dit terras staan nogal dicht naast elkaar en ik spits mijn oren.

“Euh, ik heb vanmorgen een test gedaan op mijn computer, en het is zo duidelijk als wat. Op al die vragen …”

“Ja zeg, als ik zo’n test doe, heb ik ook een burn-out. Dan heeft iedereen er een! Hoe is het mogelijk! Een opgebrande huisvrouw! Hoe denkt ge dat vrouwen dat vroeger deden? Toen bestonden er geen wasmachines, zalle. Toen moesten ze hun kleren nog op een plank wassen! Eerst water koken in van die grote ketels, en dan maar wrijven, hun knokkels wreven ze er op kapot! Nu moet ge alleen nog op een knopke drukken en dat is blijkbaar al teveel gevraagd – ons madam krijgt een burn-out!”

“Ja maar nee, toen hadden ze ook niet zo veel kleren, hooguit iets voor door de week en nog iets voor zondags. Nu heb ik alle dagen minstens een machine vol. En het gaat toch niet over die was alleen! Ik kan niet meer slapen, ik heb niks geen fut, en ik zie op tegen sociale contacten! Allemaal tekenen van! Ik wou dat ze me allemaal gerust lieten, en gij vooral. Begrijp dat nu toch eens, ik zie het gewoon niet meer zitten, dat huis, die kelder, die zolder, de tuin, nooit is het werk af!”

“Hou toch eens op met uw gezaag, hoort ge niet wat ik zeg? Hoe denkt ge dat dat vroeger ging? Denkt ge dat het toen beter was? Ze deden wat ze moesten doen en daarmee basta. En pas op hé, toen hadden ze geen kredietkaarten om eens therapeutisch te gaan winkelen. Niks hadden ze. Van de vroege morgen tot de late avond moesten ze werken. Die hadden geen tijd om ’s morgens van die computertestjes te maken. Laat staan dat ze gezellig met z’n tweeën op een terras ging zitten genieten, gelijk als wij nu.”