We hebben een nieuw tapijt gekocht. En ik durf het bijna niet toe te geven, maar ik heb me gewoonweg laten overrompelen. Mijn man en de verkoper hebben me daar in die winkel compleet buiten spel gezet. Op een bepaald moment waren ze het roerend met elkaar eens: vrouwen kunnen geen beslissingen nemen. Waar ik bij stond! Gewoon, omdat ik niet meteen overliep van enthousiasme en zei dat ik er toch nog wat over wou nadenken.
Ze vonden dat ik het toch maar eens moest proberen. “Ach”, zei de verkoper terwijl mijn man goedkeurend stond mee te knikken, “kwestie van gewenning. Neem dat ding nou maar gewoon mee, leg het op de vloer en u zult zien, na een paar dagen kunt u het niet meer missen.” Als vanzelf zou ik tot de enige juiste conclusie komen: dat dit zogenaamde prachtexemplaar precies is wat ik nodig heb.

In de pas gerenoveerde kinderkamer, die nu mijn studeerkamer is, zit ik aan mijn bureau naar dit vloerkleed te staren. Het is een patchworktapijt. Samengesteld uit lappen van verschillende grootte die uit andere tapijten werden geknipt en daarna met grove steken aan elkaar werden genaaid. Het heeft die groene kleur van afwasmiddel. Niet echt het gedistingeerde groen dat ik voor ogen had. De randen zijn wat rafelig en hier en daar is er een steek los.
Ik vraag me af wat ik ga doen. Houden, terugbrengen, ruilen? Is dat nu niet erg, iets kopen en dan pas beginnen nadenken of het mooi is – proberen eraan te wennen? Hoe heb ik het toch zover kunnen laten komen? Misschien is er bij mij ook een steekje los. Toegegeven, het ligt echt mooi op die roodbruine, houten vloer en bedekt meteen alle sporen die de kinderen hier ooit hebben achtergelaten. En ergens spreekt het idee van zo´n samengesteld tapijt me ook wel aan. Wie zei ook weer dat het geheel méér is dan de som van de delen? Bovendien, een tapijt met een geschiedenis! In míjn studeerkamer! Het past warempel bij mij én bij de vloer. Precies wat ik nodig heb…