Zwierig zwaai ik mijn rechterbeen over het zadel van de scooter. Gelukkig ben ik zo slim geweest mijn gele short voor dit weekend op Koh Lanta mee in te pakken.

Mijn zoon en ik vertrekken voor een bezoek aan Old Village en een vlindertuin. Gisteravond heeft hij al zijn overredingskracht gebruikt om mij zo ver te krijgen dat we met een scooter gaan rijden. Zonder vervoermiddel zullen we hier niet ver geraken, zei hij, en het is toch te gek om de hele tijd hier op het resort rond te hangen. Een auto huren voor zo’n korte tijd is te duur en trouwens, die dingen staan hier al voor de deur.

Ik zit nu bij hem achterop. Eerst wou ik niet. Ik vroeg of ik dan mee in de bochten moest gaan hangen en zei er al meteen bij dat ik dat niet kon, dat ik niet zo meegaand ben. Maar dat was niet de juiste vraag, begreep ik uit zijn draaiende ogen. Of ik er misschien liever alleen mee wou rijden? Bij dit links verkeer?

Bij de start klem ik me aan hem vast. Weemoed overvalt me. Waar is de tijd? Nog niet zo lang geleden zat hij bij mij achterop; ging hij waar ik ging. Zomaar ineens zijn de rollen omgekeerd. Ik vlieg op mijn eentje naar Thailand om bij hem te kunnen zijn en nu kruip ik ook nog op een scooter en laat me rijden.

Heel voorzichtig ontwijkt hij alle gaten in de weg en voortdurend kijkt hij in de spiegel. Ik voel me twintig nu en geniet. De kleuren zijn intenser dan bij ons. De hemel heeft werkelijk een hemelsblauwe kleur en ondanks de eeuwig blakende zon zie je alle soorten groen. De wind blaast in ons gezicht en de hitte is niet meer zo allesoverheersend.

Ik heb me goed gedragen, prijst hij me terwijl hij onze selfie op Facebook post. Helemaal niet zo schrikachtig als wanneer ik bij hem in de auto zit. En dat ik op een bepaald moment heb gevraagd of het niet wat sneller kan, daarvan is hij pas echt ondersteboven.