Thuis vind ik het maar lastig. Als je wil gaan tanken moet je eerst al uitzoeken aan welke zuil jouw soort brandstof voorradig is. Dan moet je nog proberen een plaatsje aan de juiste pomp te bemachtigen. Achteraf stinken je handen en het gevaar dat je de dop van de benzinetank op het dak van je auto laat liggen, is heel reëel. In mijn geval toch. Plus het kost een hoop geld.

Hier In Thailand lijkt tanken tot de zorgverlening te behoren. Wanneer we komen aangereden, staat een dame in uniform ons al op te wachten. Druk gesticulerend geeft ze aan waar we moeten gaan staan. Om haar gebaren kracht bij te zetten, blaast ze op een scheidsrechtersfluitje. Iemand anders komt aangelopen en vraagt welke brandstof we nodig hebben. Wij blijven zitten en V. drukt binnen in de auto op een knop om de brandstoftank te openen. Iedere auto hier is met zo’ n knop uitgerust. Terwijl de tank wordt gevuld, zet een derde persoon een reclamebord op de motorkap van de auto. We zouden ons eens kunnen vervelen. Als buitenlander snap je er natuurlijk geen jota van, maar goed, het is weer eens iets anders. Na een tijdje klopt er iemand zachtjes op het raampje en discreet wordt er afgerekend. Het reclamebord verdwijnt en we mogen weer verder rijden. We hebben minder dan de helft betaald van wat je bij ons moet betalen.
Mijn zoon merkt dat ik deze service wel kan waarderen en maakt van de gelegenheid gebruik om te antwoorden op het grote waarom. Zie je, mama, dat is het nu. Het is niet alleen het werk of het goede weer hier. Ze zijn hier altijd relaxed en vriendelijk, en dan die service! Nu maak je het zelf eens mee! Het is niet één ding waarom ik hier ben, het is de combinatie.

We geven de auto af om hem tijdens het lunchen te laten wassen. Wanneer we terugkomen, wrijven zes mensen hem met witte doeken droog. Een zevende richt geconcentreerd een soort föhn op de grille. Ik sta paf en met een veelbetekenende blik kijkt mijn zoon me breed lachend aan.