Overdag gaat het nog, maar ´s nachts! Die koffer, twintig kilo mag die maar wegen. Ik was van dertig uitgegaan maar op de papieren staat dat het er maar twintig mogen zijn. Voor zulk een verre reis. Na veel gewoel in de nacht van vrijdag op zaterdag heeft mijn man voor mijn en zijn gemoedsrust de koffer van de zolder gehaald en hem op de weegschaal gezet. Vijf kilo, alleen al voor die koffer. Ik wou een andere gaan kopen, maar dat was blijkbaar iets te veel van het goede.

Gisteren heb ik proefgepakt en ik kwam aan ruim achttien kilo. De gevraagde suikerwafels – klinkt dat nu niet een heel klein beetje naar heimwee? – zijn dan nog niet ingepakt en ik moet nog beslissen welke boeken ik wil meenemen. En die schoenen. Die zorgen pas voor problemen. Ik ga logeren in het hotel waar mijn zoon op de marketingafdeling werkt en ik kan hem toch niet te schande maken. Daarom had ik eerst mijn rokken, kleedjes, korte en lange broeken uit de kast gehaald en er daarna de bijpassende schoenen bij gezet. Acht paar, zonder badslippers. Hoe ga ik die nog allemaal in die koffer proppen?

Vannacht werd ik wakker en zag ineens het licht. Ik moet gewoon andersom redeneren. Niet beginnen met mijn kleren en daar het passende schoeisel bij uitzoeken. Nee, ik moet denken over wat ik precies ga doen en daar de juiste schoenen voor meenemen. Dan pas kan ik de bijpassende outfit kiezen.
Ik moet iets hebben voor de reis zelf, schoenen die ik makkelijk aan en uit kan doen. Die draag ik, die hoeven niet in de koffer. Om op het resort rond te lopen neem ik mijn gewone sandalen mee. Badslippers voor aan het zwembad en op het strand. Iets sjiekers voor als we ´s avonds uit eten gaan. En vaste schoenen voor op die boot en dat eiland waar we naar toe gaan. Voilà, het aantal schoenen is tot de helft herleid. En een wasserij hebben ze daar ook. Oef, kunnen die suikerwafels, dat boek over Spinoza en “Hoe te leven” toch nog mee.