Jaloers ben ik. Stikjaloers. An Olaerts schrijft tegenwoordig iedere donderdag een column in Het Belang van Limburg. Ik gun het haar van harte – ik volg haar al een hele tijd en ze is een geweldige schrijfster. Maar dat ze nu ook nog iedere week gezellig keuvelend vlaai gaat eten, daarbij uitzicht heeft op de grote markt en mij waterachtig maakt door te vertellen welke vlaai ze heeft gegeten, dat is er toch echt te veel aan. Ik wil ook iedere week met een kennis vlaai gaan eten op de grote markt!

Bij “vlaai” moet ik steevast aan mijn geboortestreek denken. Aan mijn moeder vooral. Hoe haar ogen blonken als ze na het eten opstond om de vlaai uit de kelder te halen. Meestal was dat niet één taart, maar twee of drie. Ze lagen op taartschotels met een voet en ze droeg ze met twee handen voor zich uit, als een pastoor zijn kelk. Met de nodige eerbied zette ze de schotels op tafel en sneed de vlaai in tien stukken. Geen acht, want dan waren ze zo groot dat je je niet kon permitteren nog een stuk te nemen. Ook geen twaalf, of meer, want dan lagen ze te petieterig op je bord. En dat vond ze niet kunnen – met vlaai moest je gul zijn. Onder welwillend toezicht van al degenen die aan tafel zaten, sneed ze de vlaai dus weloverwogen eerst in twee. Daarna moesten er vijf gelijke stukken uit elk van die twee helften komen. Opperste concentratie was gevraagd. Daarna kon het festijn beginnen. Als je vroeg wat ze zelf wilde eten, zei ze altijd: ik begin met… Je kon er zeker van zijn, bij één stukje liet ze het nooit.

Vlaai, zo dacht mijn moeder, is altijd en in alle omstandigheden goed. Om iets te vieren en als troost. Vlaai biedt houvast. En blijkbaar denkt An hetzelfde. Want babbelen en vlaai eten met uitzicht op de grote markt vormt een prachtig kader dat ze nog lang voor haar columns zal kunnen gebruiken. Waarom ben ík toch niet op dat idee gekomen…