Tulpen vind ik maar niks. Nog nooit iets aan gevonden. Ze doen me te veel aan prei denken en ik houd niet van prei. Prei heeft het nietsontziende vermogen alles naar prei te doen ruiken. Zeker in de diepvries. Ik eet heel graag ijs, maar ijs uit een diepvriezer waar ook prei in ligt, nee, dat is aan mij niet besteed.
Tulpen zijn alleen in groep te verdragen. In bosjes in de tuin gaat het nog, maar soms zie je ze apart op een afstand van zo´n tien centimeter van elkaar in de houding staan. Aan de boord van een paadje in de tuin bijvoorbeeld, stram als soldaten en braaf in het gelid. Zo onnatuurlijk! Bloemen moeten iets wilds hebben en lekker ruiken. En dat kan je van tulpen echt niet beweren. Stijve bloemen zijn het. Te kunstmatig ook en te simpel van vorm. Gemakkelijk te tekenen, dat wel. Een paar potloodstrepen en hups, je bent klaar. Voor de rest doen ze me maar weinig.

Bij dit grijze weer kan onze woonkamer wel wat opfleuring gebruiken en zo belandde ik vandaag in het bloemenhoekje van de winkel waar ik gewoonlijk mijn boodschappen doe. Jammer genoeg was er niet veel keus – alleen wat tulpen en rode rozen. Die rozen, zo kort voor Valentijnsdag… die leken me niet zo´n goed idee. Je weet maar nooit. Alhoewel, mijn mansvolk doet niet aan zo´n dagen. Pure commercie, zeggen ze. Ik hoop dat onze zonen ooit nog van gedacht veranderen; er zijn al genoeg relaties aan te weinig attentie ten onder gegaan. Hun vader blijkt alvast in staat nog wat bij te leren. Gisteren heeft hij gezegd dat ik morgen om zes uur klaar moet staan om naar de stad te gaan. Hij heeft een tafeltje gereserveerd! Nu, na zoveel jaren!

Het zijn dus tulpen geworden. Ze staan hier met z´n allen in een kristallen vaas te pronken. Ik hoop dat P. het ziet als hij straks thuiskomt. En dat hij het vooral niet in zijn hoofd krijgt morgen rozen te gaan kopen. Want dat gereserveerde tafeltje maakt me al ongerust genoeg.