Roland Vanden Abeele, zo heet de eerste watersommelier van België. Is dat nu niet raar? Vroeger heb ik geleerd dat water kleurloos, geurloos en smaakloos is. En nu ineens een waterproever? Ik had nooit gedacht dat er iemand is die meer weet van water dan dat je er anderhalf liter per dag van moet drinken. Maar als je het zo leest, drink je tegenwoordig bij ieder gerecht, naast de aangepaste wijn, het aangepaste water. Exotisch water genoeg, zo blijkt, met en zonder bruis.
Zou het niks voor mijn man zijn? Want dat zou ik nu toch eens graag zeggen: mijn man is watersommelier. Natuurlijk kan ik het ook zelf nog worden. Watersommelière. Ach nee, klinkt toch heel anders. Laat mijn man het maar doen. Over een paar jaar gaat hij met pensioen en ik vind dat een mooie invulling van zijn tijd. Hij zal veel moeten reizen, misschien zelfs een secretaresse nodig hebben (mij) en veel moeten proeven. Dat kan alvast geen kwaad en hij zou ten minste iets te vertellen hebben.

Ooit heeft mijn man gezworen geen wijnkelder aan te leggen. Zo iets dikkenekkerigs, nee, daar deed hij niet aan mee. Hij vond het veel leuker om wijn in de wijnhandel te gaan halen en uitgebreid met de eigenaar te bespreken welke wijn het best zou passen bij het gerecht dat ik ging koken. Hij heeft het jaren volgehouden maar sinds we geabonneerd zijn op de Knack, krijgen wij ook post van de Wijnbeurs. En niks zo verleidelijk als die bijna wekelijkse reclame voor wijn. Aanbiedingen dat ze daar hebben! Ge moet wel zot zijn om daar aan te weerstaan. Met de regelmaat van de klok komt hier dus een krat wijn aan. De hele kelder ligt vol en op gezette tijden verdwijnt P. om zijn flessen te tellen of triomfantelijk net dat éne, perfect passende wijntje boven te halen. Ik heb dat niet graag. Twee alkoliekers in mijn omgeving vind ik wel genoeg. Maar als hij nu onverhoopt watersommelier zou worden… misschien doe ik dan ook wel wat water bij de wijn.