We leven in rare tijden. Jeugdigheid staat heel wat hoger aangeschreven dan de ouderdom. Sporten moeten we, en gevarieerd eten, niet roken en geen alcohol drinken, om toch maar zo lang mogelijk jong en gezond te blijven. Oud willen we worden en kwaliteit van leven willen we hebben.
Als we onverhoopt beginnen af te takelen, kunnen we niet snel genoeg doodgaan. En dan moeten we nog góed doodgaan, ook. We voelen ons verplicht de confrontatie met het eigen lijden en dat van anderen te vermijden. De arts moet ons daarbij helpen, want goed sterven is tegenwoordig een kwestie van medisch handelen, of het nalaten daarvan. Controle, autonomie en onafhankelijkheid is het devies. Maar betekent sterven eigenlijk niet: afstand doen, loslaten en zich overgeven?

Euthanasie wordt nu in wetten gegoten. In België regelt men het zelfs voor kinderen, voor wilsbekwame kinderen die ondraaglijk en uitzichtloos fysiek lijden. Maar wie gaat bepalen of een kind wilsbekwaam is? En hoeveel kinderen zouden er al zelf om hebben gevraagd? Toen Lieven van Gils twee weken geleden in Reyers laat van Gerlant van Berlaer, een voorstander-kinderarts, wilde weten of hij er al ooit rechtstreeks op werd aangesproken, kon die alleszins niet bevestigend antwoorden.

Ik ben bang. Anderen bepalen wat de kwaliteit van mijn leven is. Heb ik die niet meer, dan zal ik stilletjes moeten gaan. Geruisloos en zonder al te veel misbaar. Best ga ik alvast uitgestrekt op mijn rug in bed liggen, met mijn mooiste kleren aan. Van te voren doe ik nog wat make-up op mijn gezicht, zodat mijn geliefden niet al te erg hoeven te schrikken van de wasbleke kleur die ik onvermijdelijk zal krijgen. Het witte laken trek ik zelf omhoog en mijn gevouwen handen leg ik te rusten op mijn borst. Snel tover ik nog een vredige glimlach om mijn lippen en daarna blaas ik heel geciviliseerd, pfffft, mijn laatste adem uit. Iedereen gelukkig, want zó mooi dat mijn einde was…

Verschenen in De Standaard van 13 december 2013.