Aan de telefoon:

• Ik heb me weer druk gemaakt, zalle. Nu probeer ik al meer dan een week van Proximus over te schakelen naar Scarlet en het is nog altijd niet gelukt. Ik dacht echt dat een overstap geen probleem meer vormt. Bovendien, Scarlet is toch een dochteronderneming van Proximus? Hoe moeilijk kan dat zijn? Als alles in de familie blijft? 

• Ah ja, en met Easyswitch zou dat toch gemakkelijk moeten zijn. Daar maken ze zelfs reclame voor, vanonder op de factuur. Geldt trouwens ook voor energieleveranciers. Tenminste, ik ben zo toch gemakkelijk kunnen… 

• Zwijgt nu toch eens efkes. Nu wil ik eens iets vertellen en nu meent gij weer dat ge het moet overnemen. Ik ben al kwaad genoeg, laat mij nu mijn hart eens luchten. Woede moet ge delen, zeggen ze, anders wordt het vergif, sluimerend vergif. 

• Oh jee, doe maar verder, ik zal braaf luisteren.

• Merci. Awel, ondertussen heb ik al vier verschillende Scarlet-medewerkers op vier verschillende dagen aan de lijn gehad en evenveel mensen van Proximus. Ze waren allemaal echt – ik bedoel, het waren echte mensen, geen metalen stem. En ze waren vriendelijk, echt waar. Dat was vroeger wel anders, maar goed, daar gaat het nu niet over. Het gaat over die overstap.  Ik moet zeggen: de Scarlet-medewerkers waren meer dan bereid een overstap voor mij te regelen. Tot ze op iets stootten – iets dat blijkbaar onoverkomelijk was. Aan de hand van mijn gegevens konden ze namelijk zien dat ik bij Proximus al een aanvraag tot opzeg had lopen van een andere internetaanbieder. Sinds 1 september. En dan konden ze niks doen. Heel eigenaardig vond ik dat. Ik weet niks van een opzeg. Ik zou echt niet weten wie dat kan hebben gedaan. 

• Hebt ge alles wel goed nagekeken? Misschien hebt ge toch een mail of iets anders schriftelijk gehad?

• Maar nee, begint gij nu ook al. Ik heb nergens iets willen bestellen, behalve bij Scarlet. Eerlijk, ik vind het om bang van te worden. Ge kunt toch niks of niemand meer vertrouwen? Maar goed, op aanraden van de Scarlet-medewerker heb ik toen naar Proximus gebeld.  En weet ge wat ze daar zeiden? Dat ze om privacy-redenen niet mogen zeggen vanwaar die opzeg zou komen. Kunt ge u voorstellen hoe mijn bloeddruk steeg? Wat heeft dat nu met privacy te maken? Het gaat begot over mijn eigen contract en een aanvraag die ík zou hebben gedaan. Maar goed, na lang heen en weer palaveren beloofde de medewerker van Proximus – zo vriendelijk en geduldig alsof hij een achtjarige aan de lijn had, maar goed, dat neemt ge erbij om aan informatie te komen – die aanvraag stop te zetten. Ik zou dan een dag later met Scarlet kunnen bellen en alsnog de overstap kunnen maken. Uit goed fatsoen heb ik daar nog een week mee gewacht. Weet ge, die vriendelijke mensen het vuur uit de sloffen laten lopen, dat hoeft nu ook weer niet. 

• Wachten, dat had ik nu niet gedaan, ge moet ze blijven achtervolgen, anders nemen ze u niet serieus. 

• Gij weet ook altijd alles beter. Wilt ge het nog wel horen?

• …

• Gisteren heb ik dus opnieuw met Scarlet getelefoneerd. Het klonk veelbelovend. Toch in het begin. Tot ze constateerden dat ik een opzeg had lopen bij Proximus. Van wie die kwam konden ze me bij Proximus niet zeggen. Ik viel bijna van mijn stoel. Juist hetzelfde gedoe als de keer ervoor. Ze zagen wel in mijn dossier dat ik de opzeg vorige week had opgezegd – hij stond bij hen onder de rubriek “in uitvoering”. Dat is toch niet te geloven? Ze zouden die opzeg zo snel mogelijk annuleren, zeiden ze, en binnen een paar uur zou ik dan met Scarlet kunnen bellen om alsnog een overstap te kunnen maken. Met een ouderwetse telefoon had ik van frustratie de hoorn nog op de haak kunnen smijten maar nu kon ik alleen maar op een knopje drukken. Ik kan u verzekeren, dat helpt geen sikkepit. 

• En toen? 

• Mag ik mijn verhaal in mijn eigen tempo vertellen, ja? Allez, om een lang verhaal kort te maken: de overstap is nog altijd niet geregeld. En ik vrees dat die ook niet geregeld zal worden. Bij Proximus wíllen ze niet dat ik overga naar een ander contract, een contract dat nota bene via hun eigen dochteronderneming wordt aangeboden. Blijkbaar maak ik een grote denkfout. Weet ge, ik dacht, de inkomsten – ook al zijn het er minder – blijven tenminste in de familie. Wie kan daar nu iets op tegen hebben? Maar ge ziet: de vader gunt de dochter niets. 

• Familie…

• Ik geraak niet meer van Proximus verlost, vrees ik, tenzij ik mijn bestaande contract opzeg en daarna een andere aanbieder zoek. Niks geen Easyswitch. En wellicht een week of twee zonder internet. Ik word al razend bij de gedachte alleen. Ik zonder internet, omdat zij zulke snoodaards zijn? Alweer? Weet ge nog die werken in de straat, toen hebben we tien dagen geen telefoon- en internetverbinding gehad. Tien dagen! Ik deed nog vertaalwerk, de heksentoeren die ik toen heb uitgehaald om alles op tijd af te krijgen en door te sturen

• En wat nu?

• Ik weet het ook niet meer. En het klopt ook niet: woede en frustratie delen helpt niet. Toch niet in dit geval. Ik word precies alleen maar kwader. Er zal verdorie actie moeten volgen. Weet ge wat? Ik zal al eens beginnen met een brief te schrijven naar Proximus. En wie weet stuur ik hem nog naar De Standaard. En dan schrijf ik erbij dat er nog andere plannen “in uitvoering” zijn. Hopelijk zullen ze dan wel gepast reageren. Wat denken ze wel? 

• Ik kan niet wachten. Zet ge hem dan ook op uw blog? 

• Ik weet niet of ik dat durf. Al dat gedoe over privacy en namen noemen, ik weet niet, daar moet ge dees dagen toch mee oppassen…