Spoorslags reed ik naar de vis. Nu ja, spoorslags – popelend om de vis het heugelijke nieuws te gaan vertellen, draaide ik natuurlijk de verkeerde straat in en raakte compleet de weg kwijt. Hoewel ik tien jaar in Aken heb gewoond, reed ik een half uur door straten die ik nooit eerder heb gezien.
Oververhit kwam ik binnen en liep rechtstreeks naar de vis. Hij moet danig zijn geschrokken van mijn vuurrode gezicht want als de bliksem schoot hij naar zijn plant. ‘Stomme vis’, mompelde ik beledigd, ‘nu heb ik eens echt iets prettigs mee te delen en dan zoiets.’ Bijna vertrok ik terug naar huis maar ik bedacht me nog net op tijd. Mijn zoon en zijn gezin wonen daar immers ook. Bovendien zou ik me in mijn eigen been schieten wanneer ik de vis het nieuws niet vertelde en geen antwoord zou krijgen op mijn vraag.
Een tijdje later – we zaten gezellig koffie te drinken – draaide de vis bij en kwam hij naar de voorkant van zijn kom. Alsof hij voelde dat ik speciaal voor hem op bezoek was, bleef hij daar treuzelen tot ik op hem toe ging.
‘Je gelooft het nooit’, verkondigde ik plechtig. ‘Jij bent iemands muze geworden.’ De vis drukte zijn muil tegen de glazen wand en keek me niet-begrijpend aan. Muze, zag ik hem denken, ik, een muze?
‘Jazeker’, juichte ik. ‘Goed hé. Door jouw verschijnen op mijn blog heeft Martine, mijn collega-blogger van Dokter Martine Schrijft zoveel zin gekregen in meer schrijven dat ze mij contacteerde. Jij bent voor haar een heuse inspiratiebron.’ Als reactie daarop maakte de vis een elegante, golvende beweging en schudde ongelovig met zijn kop.
‘Ze stelde voor een heen-en-weer-blog op poten te zetten. Zij schrijft dan over wat haar persoonlijk bezighoudt en verbindt dat met haar beestenboel, zijnde Sam, een kat met een deurentrauma en Billie, een hond met een gedragsprobleem. Ik blijf schrijven over jou. Wat vind je daarvan? Doen we mee?’
De vis viel stil en leek wat na te denken. Net als ik ziet hij wel eens beren op de weg. Daarna drukte hij zijn lippen tegen de wand, alsof hij een kusje gaf. Zijn zilveren kleur leek ook net ietsje meer op te lichten. Hij begon er waarlijk gelukkig uit te zien. Net zo gelukkig als Jan Jambon tijdens de septemberverklaring van de Vlaamse regering. Alleen geeft die vermeende cadeaus en kregen de vis en ik een echt.

Martine en Ingrid, u kent ze als bloggers, corresponderen ook met elkáár - al dan niet via hun bonte beestenboel - over wat het dagelijks leven met hen doet. En het aardige is: u mag allemaal meelezen.