‘Het Huwelijk’ van Christine Van den Hove (Wereldbibliotheek, 2022) is het verhaal van Gaspard een Justine, twee gewone mensen die proberen iets van hun huwelijk en hun leven te maken. Zij is lerares, hij heeft een goede baan bij de Belgische spoorwegen. Ze waarderen elkaars schranderheid en ambities (‘omdat we allebei verder keken dan de haag rond de boerderij waarachter we stonden. We zouden elkaar verbeteren op alle gebied, een deftig huis bouwen en vooruitkomen in het leven’) maar hun huwelijk wordt niet bepaald gelukkig. 

Justine is geen gemakkelijke of hartelijke vrouw. Als kind had ze al last van ‘hevige reacties’ en na de geboorte van haar twee kinderen, waarvan het tweede kort na de geboorte sterft, verhevigen haar stemmingswisselingen. Ze is lerares met hart en ziel, maar voelt weinig liefde voor haar eigen dochter Adèle, die op haar beurt in somberte vervalt na de geboorte van haar kinderen. Gaspard is een aimabele man, die probeert zo veel mogelijk op te vangen en voor iedereen te zorgen. (‘Het leven kan schoon zijn als iedereen een beetje zijn best doet.’) Omdat Justine een afkeer heeft van de lichamelijke liefde, zoekt hij die bij andere vrouwen maar tot een scheiding komt het niet. 

In deze kleine roman (120 bladzijden) beschrijft Christine Van den Hove het huwelijk van haar grootouders. Ze doet dat in een goed volgehouden opgepoetst Vlaams, hanteert een sobere en poëtische taal waar ik erg van houd en geeft met interessante details een mooi beeld van het Vlaanderen uit de beschreven tijd. In het verrassende, laatste hoofdstuk stelt ze de grote vraag naar wat liefde is en geeft daar voor zichzelf ook een antwoord op. 

‘Het huwelijk’ werd daarmee een klein maar fijn boek, met een groots, prachtig beschreven thema.