Heimwee naar de verte

Drieëntwintig jaar geleden zag ik je voor het laatst. Toch ontmoet ik je nog vaak. Ook hier in deze stad, waar jij nooit hebt gewoond. Dan loopt daar iemand die op jou lijkt; mijn hart valt en ik houd mijn adem in. Ik versnel mijn stap om dichterbij te kunnen komen en te kijken of je het werkelijk bent. Het zou toch zomaar kunnen – dat ik het me allemaal heb ingebeeld?

Twee maanden geleden ging ik alleen op reis. Naar Thailand. Je weet het misschien nog niet, maar Vincent woont en werkt daar. Heb jij je ooit kunnen voorstellen dat een zoon van mij zo ver weg zou trekken? En dat ik hem in mijn eentje achterna zou reizen? Dat meisje dat vroeger nog niet eens alleen naar het postkantoor durfde te gaan, of weigerde de bus te nemen omdat ze op de bel moest duwen wanneer ze wilde uitstappen. Jouw dromerige dochter die overal te bang en te verlegen voor was.
Vincent zal het wel van jou hebben, zijn heimwee naar de verte, de warmte en de zon. Ik weet nog goed dat je ooit eens zei dat je, later, wanneer je op pensioen zou zijn, in Zuid-Frankrijk wou gaan wonen. Je wilde daar gaan schilderen. Je was er nooit geweest; toch wist je dat het licht daar anders is. Met een Jaguar zou je ernaar toe rijden, vertelde je, en ik zag de voorpret in je ogen. Het maakte me blij. Ineens kreeg je een aura van avontuurlijkheid, iets wat ik niet eerder had vermoed bij jou en in mijn verbeelding zag ik je al over de autoroute du soleil rijden. Onder een wolkeloze, stralend blauwe hemel zoefde je alsmaar verder, dwars door het goudgele Frankrijk, rechtstreeks naar het zuiden. Jij, met een grote zonnebril en een witte, Franse pet, achter het stuur van een donkerrode Jaguar, dezelfde als die van Inspector Morse. Chris Rea´s Looking for the summer op de achtergrond, je halfblote arm naar buiten, tussen wijs- en middelvinger je eeuwige sigaret. Wat zou ik je graag zijn komen bezoeken.
De onderlaag van je schilderijen maakte je altijd geel. De kleuren waren daarna stralender en warmer. Dat had je, geloof ik, bij van Gogh afgekeken. De portretten van mijn peter en meter hangen hier in de woonkamer maar het schilderij dat je van mij maakte en waar ik vele, stille uren voor moest poseren, staat op zolder. Het spijt me, het lijkt sprekend, maar ik kijk niet graag naar mezelf.
Mijn kinderen heb je als tieners en volwassenen niet gekend. Soms word ik daar verdrietig van, net zoals het me droevig stemt dat ik jou niet lang genoeg heb gekend. Eénendertig was ik toen het telefoontje kwam, volop bezig met mezelf en mijn gezin. Midden in de nacht reden we met z´n vijven naar het ziekenhuis. Zwijgend raasden we voort en anderhalf uur later waren we daar. Je had niet op ons gewacht.
Je ging te vroeg dood. Is lang leven een kwestie van meer levenswil? Dacht je aan je kinderen en kleinkinderen toen je stierf – dat je ze nooit meer zou zien? Dacht je aan mijn moeder? Of dacht je aan het grote niets? Aan God? Geloofde je nog wel in God?

Maar ik wijk af. Twee maanden geleden reisde ik alleen naar Thailand om mijn middelste zoon te bezoeken. Mijn twee andere zonen hebben me naar Brussel gebracht, waar het vliegtuig ´s avonds vertrok. Zes uur later moest ik in Abu Dhabi overstappen. Ik had twee uur de tijd om van de ene gate naar de andere te gaan, net genoeg om me niet druk te hoeven maken en in alle rust het komen en gaan op de luchthaven te kunnen observeren. En toen zag ik jou. Je zat schuin tegenover me te wachten. Ik herkende je aan je zwarte zegelring. Je rechtervoet wipte op en neer en met je linker middelvinger streek je je weerbarstige wenkbrauwen glad. Mijn hart viel en ik hield mijn adem in. Je was niet ouder geworden. Je had nog steeds die doordringende, blauwe ogen en je had nog al je haar. Grijs, krullend haar. Ik heb je niet aangesproken, hoewel het zomaar had gekund. Ik was te bang – bang dat ik het me had ingebeeld.

Reveil selecteerde dit verhaal voor haar jaarlijkse verzamelboek. Andere auteurs zijn o.a. Peter Verhelst en Valerie Tack.

Rimpelingen

26 reacties op “Heimwee naar de verte”

  1. Ooooooo….hoe mooi en herkenbaar, heb ook zo van die momenten dat mijn hart een slag overslaat omdat ik mijn pa zie fietsen of wandelen. Kan het niet zo mooi verwoorden als jij Ingrid. Je tekst heeft mijn hart doen overslaan, echt mooi.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. Wat een mooi verhaal, Ingrid, complimenten. De weemoed, het gevoel van gemis dat je overvallen kan en dat dus niet over gaat. Dat hoeft ook niet, het komt met vele warme herinneringen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Zo mooi Ingrid! Ik kreeg er kippenvel van! Het onderhuidse verlangen om je vader of moeder te kunnen vastpakken, het besef dat dit nooit meer kan….dat gemis overvalt je op de meest onverwachte momenten. Zo herkenbaar!
    Liefs, Annemie

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Bij het begin,
    dacht ik aan een geliefde.
    Maar een vader is dat ook, natuurlijk.

    Als ik door de stad flaneer, dan hoor ik haar hoge hakken achter mij.
    Ik vertraag.
    Opdat haar geur zou naderen. Nuit étoilée.

    Zo ruikt ze chiquer.
    En de poëzie van haar klikkende klinkers,
    schrijft enjambementen op de plaveien.

    Zij verdwijnt in het wit tussen de tegels.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      • Al decennia lang ben ik een bewonderaar van Dewulf.
        Zijn boeken houden me hier gezelschap.

        Zijn columns las ik al ‘op den één’ nog voor hij bij De Morgen
        aan de deur gezet werd.
        Nu elke week in het Weekblad van De Standaard.

        Ik kreeg al eens verjaardagswensen van mijn letterkundige held.

        PS.
        Doorheen gans mijn Blog kom je deze suppoost van ‘de kleine dingen’ tegen.

        mvg

        Geliked door 1 persoon

        Beantwoorden

        • Ik ben ook een grote bewonderaar. Zijn columns en beschouwingen over kunstwerken lees ik heel graag. Als we een gedicht moeten/mogen kiezen voor de leesclub, kies ik er meestal eentje van hem.

          Geliked door 1 persoon

Geef een reactie op Greta DH Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

INGRID VANDERKRIEKEN