Net toen ik aan de ontbijttafel in gedachten allerlei excuses zat te verzinnen om maar niet met schrijven te hoeven beginnen (ik moet dringend een stukje inleveren over energie maar de angst voor het witte blad zit er nog altijd wel wat in), begon mijn man over zelfgebakken brood. Over hoe lekker het brood van laatst was, over het plezier dat ik altijd heb aan bakken of confituur maken, en was het vandaag niet de ideale dag ervoor? Geen enkele afspraak in onze agenda – hijzelf zou een paar uren in de tuin kunnen werken, bladeren bijeenharken, en die geur van zelfgebakken brood, zei hij, dat heeft toch echt iets huiselijks.
Ik stribbelde wat tegen – dat hoort hier bij het ochtendlijk ritueel – maar zag vrij snel in: dit is de perfecte oplossing. Ik zou én iets doen in mijn huishouden én schrijven. De rijstijd van het deeg zou mijn deadline vormen. Die heb ik nodig, anders kom ik helemaal tot niets. Bovendien stond de door mijn man voorgestelde scheiding in een binnen- en een buitenwereld me uitermate aan. We zijn al heel lang samen. Echt heel, heel lang en geloof me, sinds hij op pensioen is, vergt dat samenzijn best wat geest- en veerkracht.
Gezwind liep ik naar de keuken. Mijn man vertrok naar buiten. Ik kneedde het deeg (met de handmixer – ik geraak gewoonweg uitgeput van kneden met de hand), bedekte het met een schone doek en zette het op mijn werkblad in de zon, alwaar het veertig minuten moest rijzen. Daarna ging ik naar boven om mijn computer op te starten.
In de hoop een tekst te vinden die ook maar iets met energie te maken had, opende ik een paar eerder opgeslagen bestanden. Maar ik merkte al gauw: niets van wat ik ooit heb geschreven kon ik gebruiken. Daarom opende ik de digitale krant en surfte van het ene artikel naar het andere. Tegenwoordig staat de krant immers vol energietoestanden. Je zou ervan gaan stuiteren.
Na veertig minuten aandachtig lezen liep ik weer naar beneden, kneedde het deeg voor de tweede keer, verdeelde het over drie bakblikken en zette die alvast naast de oven om het deeg nog eens veertig minuten te laten rijzen. Weer boven informeerde ik me verder over geothermische warmtepompen, zonnepanelen en overwinsten, electrische auto´s en opslagbatterijen. Tot het tijd was om naar beneden te spurten om de oven voor te verwarmen.
Nadat de broden voor nog eens veertig minuten in de oven waren geschoven, vertrok ik weer naar mijn bureau. Erop vertrouwend dat de inspiratie wel zou komen, begon ik op mijn toetsenbord te tokkelen. Maar het werd niks. Niks had ik onthouden en niks zinnigs kwam er op mijn scherm. Al dat op en neer rennen, al dat lezen en schrijven, allemaal verloren energie. Ik voelde me kapot. Om mezelf wat op te peppen besloot ik beneden een kop koffie te gaan drinken.
Vanuit mijn luie zetel aan het raam kijk ik naar mijn man, die met jaloersmakende energie nog steeds bezig is in de tuin. Hoewel ik intussen geen bevredigend stukje heb kunnen schrijven, fleur ik op. Straks gaan we samen fijn genieten van een versgebakken brood.
Ingrid Vanderkrieken 
26 reacties op “Energietoestanden”
Hahaha, gaat het toch nog over energie! 👍
LikeGeliked door 1 persoon
Jazeker!
LikeLike
Net toen ik aan de ontbijttafel in gedachten allerlei excuses zat te verzinnen om maar niet met schrijven te hoeven beginnen (ik moet dringend een stukje inleveren over energie maar de angst voor het witte blad zit er nog altijd wel wat in),…
°°°
Tja, ik lees dat nogal eens bij échte schrijvers.
Bang om over het witte blad te trekken. Agorafobie.
Gelukkig ben ik maar een amateur (van amare), verdiende ik mijn kost
met oninteressant werk,
zodat ik nu nog altijd met plezier wat onzinnigs op een lege plek kan achterlaten.
Ik denk dikwijls terug aan die oude maar heerlijke slogan :
‘Dankzij Humo staat hier geen andere onzin.’
Glimlach.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben dus geen echte schrijver 🙂
Het is voor een schrijver not-done om over het niet -kunnen-schrijven te schrijven. Wat ik dus wel heb gedaan…
LikeLike
O, jawel hoor!
Het is bijna een bewijs van echtheid.
Schrijven is voor hen “arbeid” in het zweet hun aanschijns
om zo ‘de Libris’ te verdienen.
Een ‘gewichtigheid’ difficiel om te dragen in dit ondermaans bestaan.
Voor die penibele pennenridders.
Werkelijk, het plezier laten zij over aan ‘onbevoegden’.
Zondagsschrijvers.
Smile!
PS.
Als ik nog eens zo’n lamentatio lees, zal ik haar opsturen.
LikeGeliked door 1 persoon
Oké, zal het met plezier lezen. Groet!
LikeGeliked door 1 persoon
De energie kabbelt rustig en knedend door je verhaal. Genieten van een ander zijn energie is ook energie, zij het op een lager pitje.
Op het einde samen genieten, dat is toch de mooiste energie.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie reactie! Dankjewel!
LikeGeliked door 1 persoon
Eigenlijk wil ik niks over die energie toestanden horen! Ik word er knettergek van! Ben bang voor de volgende energienota!! Maar eigenlijk heb je genoeg energie verbruikt!!!
En over die broden gesproken……. lekker!! Ik hoop dinsdag een sneetje te kunnen proeven……?????
LikeGeliked door 1 persoon
Oh jee, het is al op. We zullen voor iets anders moeten gaan!
LikeLike
Broodbakken is ook een heel bevredigende bezigheid en geeft je familie veel plezier, dat maak je duidelijk. Voor meer broodrecepten, op naar dasanderekoek 👨🏻🍳
LikeGeliked door 1 persoon
Daar zeg je wat. Ik doe meteen de link erbij: https://dasanderekoek.wordpress.com
LikeLike
Weer een mooie stukje om te lezen. Het was fijn om jullie gisteren nog eens terug te zien. Groetjes Rik en Ann
LikeGeliked door 1 persoon
Jazeker! En dankjewel!
LikeLike
Wat een fijne. knusse energie straalt er van dit blog af. De heerlijkste manier van jouw energie om zetten in iets eetbaars. Hier zijn de rollen vaak omgedraaid. Manlief is de (brood)bakker, ik de bladharker. Maar dat samen genieten van vers gebakken brood, dat gaat hier precies zo 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je! Heb gelukkig mijn energie ook nog in een stukje tekst kwijt gekund.
LikeGeliked door 1 persoon
Beste Ingrid. Een vers gebakken brood wekt wonderen! Groetjes Roos
LikeGeliked door 1 persoon
Zo denk ik er ook over. Tot binnenkort!
LikeLike
Heb je mooi voor elkaar gekregen met al je eigen energie.
LikeGeliked door 1 persoon
Nogal iets, hé 🙂 Ik zei het al: creatieve buurt hier.
LikeGeliked door 1 persoon
van dat lege blad heb jij duidelijk géén last, mooi gedaan!!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel. De ene ging wandelen, de ander vulde zijn bald 🙂 Hoewel, dat deed jij er mss ook nog bij.
LikeLike
Oplossing voor de geest- en veerkracht-vergende eisen van een heeeeeel lang samenzijn: een tuinkamer! Om te lezen, te schrijven en de scheiding van binnen- en buitenwereld netjes op orde te houden 😃
Hartelijke groet Martine
>
LikeGeliked door 1 persoon
A room of one´s own: ik heb ze ook. En toch…
Hartelijke groet terug!
LikeLike
Nou zeg, had ik deze blogpost toch gemist, dat was toch echt niet de bedoeling ….. Het was fijn je in het echt te ontmoeten en op die manier je boek in bezit te krijgen. Het was een geslaagde lunch wat mij betreft en die mag ook best een vervolg krijgen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Ha Inge, ja, het was fijn. We kunnen er zeker nog eens een vervolg aan breien!
LikeLike