Wissel van de seizoenen

Voordat onze nieuwe buren het huis naast ons betrokken, woonde er een vriendelijke, oude dame. Ik mocht haar wel, misschien omdat ze zo op mijn overleden moeder leek. Ze had dezelfde houding, hetzelfde kapsel en dezelfde manier van kleden, en net als zij onderhield ze een goed contact met alle buren. Haar voortuin stond vol bloemen, de coniferen aan de zijkanten van haar grondstuk zorgden voor voldoende privacy en onder de hoge spar in het midden van het gazon achter haar huis zat ze wel eens te lezen. Kortom, ze was rustig en sociaal – net wat ik van mijn buren verwacht. Toen ze ver in de tachtig was, werd ze ziek en ging kort daarna dood. Een half jaar later verkochten haar kinderen het huis aan een vijfkoppig gezin: een corpulente, zwijgzame man, een zwartharige, flamboyante vrouw, hun twee identieke dochters en een zoon.

In het voorjaar dat daarop volgde, kocht de corpulente man een kleine graafmachine. De voortuin moest eraan. Mijn man zou hem hebben omgespit, maar goed, iedereen is anders. Pontificaal op zijn machine gezeten schakelde de buurman vooruit, achteruit, om hier een paar kilo aarde op te graven, daar weer alles neer te storten. Hij had er duidelijk plezier in en verlegde iedere vierkante meter zand een keer of honderd. Tot in de zomer is hij er een paar uur per dag mee bezig geweest.

Hoorndol werd ik van het machinegeluid. Ik ging niet meer naar buiten en binnen draaide ik de volumeknop van de radio wat hoger, zette een hoofdtelefoon op of deed wassen doppen in mijn oren. Niets hielp. Het gedreun bleef me achtervolgen. Ik hoorde het zelfs wanneer mijn buurman níet op zijn machine zat. Toch heb ik er nooit iets van gezegd. Je moet tolerant zijn, vind ik. Vooral hier op de buiten.

In het najaar en de winter bleef alles rustig. De graafmachine was weliswaar nog prominent aanwezig in de tuin, maar het leek alsof de buurman zijn speeltje toch wat moe geworden was. Ik herademde, genoot van de stilte en vond de winter ineens een prachtig seizoen.

De volgende lente was de achtertuin aan de beurt. Weer hoorde ik constant het geronk van die verdomde graafmachine. Alle bomen, struiken en planten in de buurtuin werden ontworteld, hartstochtelijk uitgegraven en deskundig afgevoerd. Geen sprietje groen bleef er over. Toen ik dat zag, maakte een verzengende woede zich van mij meester. Het was alsof vuur door mijn aderen binnendrong en via mijn bloed naar mijn hart en hersenen trok. Ik had dat vuur in de buurman zijn gezicht willen spuwen, hem eigenhandig willen vermoorden, en zijn flamboyante vrouw erbij. Wie komt er nu op de buiten wonen en kan geen groen verdragen? Wie maakt er lawaai dat horen en zien je vergaat? En dat twee jaar na elkaar? Maar ik hield me in. Omdat ik gevoelig ben voor geluid, wil dat nog niet zeggen dat ik de buurman van kant mag maken. Trouwens, het ergste hadden we ongetwijfeld gehad. En een beetje tolerantie voor de buren hoort erbij, hier op de buiten.

Mijn man en ik gaan anders om met het groen rondom ons. Wij houden van bomen, hagen en bloemenborders. Naast het zoeken naar rust was dat de reden waarom wij van de stad weer naar het platteland verhuisden. Wij zijn dan ook oprecht blij met onze tuin. Alles groeit en bloeit dat het een lieve lust is en de tuin is geworden wat wij beoogden. Mijn man vindt zijn ontspanning in tuinieren en ik vind rust door naar onze tuin te kijken. Ik houd van de wissel van de seizoenen, van het botten van de bomen tot het vallen van de bladeren. Van mij mogen die bladeren ook gerust wat blijven liggen. De behoefte elk blad van het gazon te rapen of van het terras te vegen heb ik niet. Totaal niet. Onze buren wel. Die zijn al uren met een bladblazer in de weer.

Rimpelingen

29 reacties op “Wissel van de seizoenen”

  4. Tot voor mijn aandoening toesloeg hield ik ook wel van tuinieren. Heel bescheiden, het plan was om ‘met mijn pensioen’ pas echt in actie te schieten en onze tuin uit te breiden met mooi groen (fruitboompjes, struikjes, bodembedekkers, mooie exotische grassen,…). We hebben dat plan moeten laten varen toen MS aan de deur klopte, helaas.
    Zo de buren ergeren met constant lawaai is echt niet verantwoord, ik zou die man er gemoedelijk op aanspreken…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    • Ik volg je blog en ben op de hoogte van je aandoening. Hoewel ik weinig reageer, leef ik met je mee.
      Toen onze/mijn tolerantiegrens bereikt was, hebben we de buren erop aangesproken, hoor. Met rancunes blijven zitten is ook niet goed voor de sfeer.

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

  6. Weet je wie mijn petieterig, onbeschaamd en onbeschaafd stadstuintje onderhoudt?

    God de Tuinier. Niks dan voordelen.

    Hij werkt in het zwart. Dag en nacht. Behalve op de zevende. Dan rust hij.

    Maar ik vrees
    dat de oude Man, niet volgens de Groene Bijbel werkt.
    Wellicht tot ergernis van mijn ‘ongelovige’ maar nette buren…

    mvg

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  13. Ik voel tot in mijn tenen met je mee! Door de manier waarop je dit beschrijft, heb ik wel even ziten grinniken, maar uiteindelijk is het om je janken natuurlijk. Ik had dit blog geschreven kunnen hebben, met ietsje andere details… Wij wachten denk ik te lang, en dan komt de opgekropte frustratie er denk ik verkeerd uit (ik hoop dat dit bij jou niet is gebeurd). Want: inmiddels dringt wel door dat de houding van de buurvrouw (waar wij problemen mee hebben) deels veroorzaakt wordt door ónze houding… Ik wens je sterkte, en wijsheid, en hoop dat je ons op de hoogte houdt…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    • We hebben lang gewacht, na nog wat akkefietjes toch het gesprek gezocht. De sfeer is ietwat gespannen maar het is gelukkig niet geëscaleerd. Of ik over het vervolg nog zo laconiek zou kunnen schrijven, betwijfel ik, maar je weet maar nooit.

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

Reageren? Graag!

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

INGRID VANDERKRIEKEN