De laatste weken heb ik een ware obsessie voor kappers ontwikkeld. Echt, ik denk er voortdurend aan. Ik droom er zelfs van. In alle talen. Van een Friseur in Lederhose, een coiffeur in een marcelleke, een kapper op klompen en een hairdresser in kamerjas. Vanochtend was ik ineens curieus naar de herkomst van het woord ‘kapper’. Kapper komt van kappen – een werkwoord met twee betekenissen: kappen als omhakken en kappen als haar opmaken. Het kappen als haar opmaken is afgeleid van kap (hoofddeksel). Het ontstaan van het woord had dus betrekking op de gewoonte vrouwen een sierlijke hoofdkap op te zetten. Al gauw werd het algemener: het haar opmaken (al dan niet met behulp van een kap) én het werd ook toegepast op mannen. Iemand die het kappen als beroep heeft, is een kapper.

De parking van Jean Marie´s Hairshop houd ik nu al sinds een dag of tien nauwlettend in het oog. Meestal staat er maar één auto. Toch durf ik geen afspraak te maken. Bij mijn eerste bezoek na de vorige lockdown geraakte mijn kapper nogal van streek en ik wil hem niet nog eens teleurstellen. Nee, niet kleuren, had ik aan de telefoon gezegd, dan zit ik er langer dan een half uur en dat wil ik niet. Bovendien, opperde ik toen ik bij hem in de stoel zat, is dit niet dé gelegenheid eens af te wachten hoe grijs ik eigenlijk al ben? Daar was hij het duidelijk niet mee eens. Zijn ogen drukten zoveel onbegrip uit, en ja, ook treurnis, dat ik me liet overhalen een pakketje mee te nemen om mijn haar thuis zelf te kleuren. Het was niet voor herhaling vatbaar.

Ondertussen hangen mijn haren over mijn oren en voor mijn ogen. Twintig keer per dag kijk ik in de spiegel en nerveus van mijn kriebelend nektapijt zit ik alsmaar met mijn handen in mijn haar. Een vriendin stelde voor een diadeem te gaan dragen. Te verkrijgen in het Kruidvat, zei ze. En mijn man begon over schuifspelden. Schuifspelden! Ik weet niet eens of die nog bestaan. Nee, geen denken aan. Dan zet ik nog liever een hoofdkapje op.