De balk

Foto door Kenneth Carpina op Pexels.com

Een vrouw rijdt naar de stad om vóór sluitingstijd nog snel de laatste sinterklaasinkopen te doen. Chagrijnig van al het corona-gedoe in de winkels kart ze een uur later terug naar huis. Vóór haar rijdt een SUV. Ze houdt niet van SUV’s. Vooral niet in de stad. Het zijn immers terreinwagens – gemaakt om over ruwe, onverharde wegen te rijden. En zulke wegen heb je in de stad per definitie niet. Ze gelooft best dat ze de bestuurder een gevoel van veiligheid geven maar ondertussen ergeren wel alle andere weggebruikers zich groen en geel. Omdat ze teveel plaats innemen en het zicht versperren. Deze permitteert het zich ook nog zonder licht te rijden.
Ze flitst twee keer kort na elkaar met haar grootlichten. De sufferd aan het stuur merkt niets en rijdt gewoon verder. Ter hoogte van het benzinestation waarschuwt ze hem nog een keer. Heeft die kerel soms splinters in zijn ogen?
Na honderd meter probeert ze het een derde keer en eindelijk floepen zijn stadslampen aan. Tevreden met haar sociale reflex – ze heeft hem toch maar fijn voor ongelukken behoed – slaat ze bij de groentekiosk linksaf. Hoewel ze de bocht maar al te goed kent, komt ze bijna in de berm terecht. Nu wordt er ook al bespaard op de straatlantaarns.
Opzij van haar huis lijkt het veel duisterder dan anders. Pas wanneer ze pal voor de garagedeur staat, merkt ze het. Haar lichten branden niet.

20 reacties op “De balk”

  1. Kan de beste overkomen he ? Gelukkig gaan die van mijn VW bus automatisch aan. Moet wel oppassen als Jaak er mee weg geweest is, die draait de knop om, omdat hij !..wil beslissen wanneer de lichten mogen branden.

    Geliked door 1 persoon

  2. En niemand heeft naar jou geflitst met zijn lichten?? Bende asocialen, je had wel… bent gelukkig goed thuisgekomen. Automatische licht aanschakelen heeft zo zijn voordeel, maar het knopje mag geen draai te ver staan.

    Geliked door 1 persoon

  3. Ooit reed een auto voortdurend tegen mijn bumper aan toen ik door de eenzame polder reed. Ik durfde niet te stoppen, misschien was het wel een verkrachter of overvaller. Hij knipperde en toeterde. Aso, dacht ik… en ik reed gewoon door. Toen ik voor het rood stond, rukte hij mijn portier open en schreeuwde dat ik met mijn kleine lichten aan reed… daarbij gebaarde hij met zijn vinger tegen zijn hoofd en zei ‘zijt ge zot of doof of blind misschien? Ik probeer u al de hele weg te waarschuwen. ‘
    Mijn auto was voor onderhoud in de garage geweest. Blijkbaar hadden ze die knop verzet en reed ik met kleine lichten aan. Ook ik dacht de hele tijd ‘wat is het toch uitzonderlijk donker vanavond…’

    Geliked door 2 people

  4. Geweldig verhaal… en dat gebeurt ons blijkbaar allemaal wel eens. Ik heb eenzelfde soort ervaring als jij (en Matroos Beek ook): dat ik een keer terug reed vanaf het winkeltje waar ik werk naar huis over de duistere plattelandsweggetjes, en ik maar denken – wat is het toch dónker… er was niemand in de buurt om mij te waarschuwen, om een portier open te trekken of wat dan ook, maar pas thuis kwam ik tot de ontdekking dat ik (waarom weet ik nog steeds niet) de kleine ‘stads’lichtjes aan had….

    Geliked door 1 persoon

Reageren? Graag!

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

INGRID VANDERKRIEKEN