Nog heel duidelijk herinner ik me de dag dat ik als twaalfjarige voor het eerst naar mijn nieuwe school fietste – naar Mater Dei in Overpelt.
De fiets had ik in mei van datzelfde jaar voor mijn Plechtige Communie gekregen. Hij was grijs en had handremmen. Geen terugtraprem meer, maar échte remmen, en de bel rinkelde helder en gedistingeerd. Vier maanden lang stond hij veilig en wel in de garage. Dat hoorde toen nog bij de opvoeding: eerst wachten om iets te krijgen en daarna wachten om het te mogen gebruiken.
Mijn jas hadden mijn moeder en ik in Hasselt gekocht. Hij was geel. Kanariepietengeel. In Hasselt vond ik hem heel mooi. Hij had brede revers, was een beetje getailleerd, en kwam tot net boven mijn knieën. Het met opzet verkreukelde imitatieleer blonk als een spiegel en de grote knopen waren rond en zwart.
Mijn vader vond de jas heel geschikt. Zo veilig, zei hij. Ik zou goed opvallen in het verkeer. Dagelijks twaalf kilometer op de fiets, zes heen en zes terug, met zo´n jas kon me echt niks meer gebeuren.
Ik was dus heel gelukkig met mijn jas. Tot ik op de eerste schooldag naar mijn nieuwe school fietste. Al in onze straat had ik het gevoel dat alle mensen naar me keken en daar werd ik, zenuwachtig als ik al was, niet rustiger van. De jas voelde ook wat stijf aan, niet echt om soepel in te bewegen. Maar mijn fiets liep tenminste lekker en ik trapte dapper verder. Over het kruispunt in de Barrier, langs Overpelt-fabriek en via de Houtmolen naar Overpelt-centrum. Toen ik het schoolplein opstapte, raakte ik helemaal overstuur. Ineens voelde ik me als een kanariepiet in de mijn. Stokstijf bleef ik staan en verwachtte ieder moment dood te zullen gaan.
Ik was maar wat blij met de schort die we allemaal vanaf de eerste dag moesten dragen. Hij was van synthetisch materiaal, had lange mouwen en moest van voren worden dicht geknoopt. De kleur was afschuwelijk – vies olijfgroen. Anders als de meeste meisjes van mijn school heb ik hem nooit gehaat. Ik voelde me veilig in die schort. Heel wat veiliger dan in mijn gele jas.
Ingrid Vanderkrieken 
18 reacties op “Kanariepiet”
Dat zijn van die jeugdtrauma’s die blijven hangen hè. Mooi wel dat je een fiets kreeg. Ik geloof dat ik het met een bordje en kop en schotel moest doen. Die staan hier nog steeds in de kast trouwens. Jij zult je fiets wel niet meer hebben.
LikeGeliked door 1 persoon
Om dat trauma te verwerken heb ik jaren geleden opnieuw een gele jas gekocht. Blijkbaar heeft het niet geholpen. En die fiets, nee, die heb ik niet meer. Snik.
LikeLike
Dat hoorde toen nog bij de opvoeding: eerst wachten om iets te krijgen en daarna wachten om het te mogen gebruiken. geweldige zin!!!!!!
LikeGeliked door 2 people
Kan me goed voorstellen dat jij daar gevoelig voor bent. Wou ook nog schrijven over kinderen van leerkrachten – heb het voorlopig maar gelaten.
LikeGeliked door 1 persoon
Pa Vanderkrieken vond het toch veilig: Ingrid in de gele jas , trouwens net zo veilig als mama Vanderkrieken in een kanariegele auto. Was dat niet ongeveer rond dezelfde tijd?
LikeGeliked door 2 people
Oh ja, die auto! Ik denk dat die en jaar of twee later kwam. Wij hebben er nog in leren autorijden. Daarna was hij, alweer volgens onze papa, naar de Filistijnen.
LikeLike
Zo herkenbaar. Ook ik moest zo’n groene schort dragen. De knopen dicht tot aan je strottenhoofd. Ik had een gelijkaardig voorval met een paar schoenen. Iedereen keek naar mijn voeten. Mijn schoenen werden zeeschepen… enorme stoomboten. Mijn moeder had er veel geld voor betaald, maar ik weigerde ze nog te dragen.
Alles moest toen ook op de groei worden gekocht…
LikeGeliked door 2 people
Oh jee, al die jeugd- of meisjestrauma´s … gelukkig kunnen we ze al schrijvende proberen te verwerken 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Naar de middelbare school met je nieuwe fiets ! Van mijn grootvader kreeg ik een nieuwe fiets, een mooi cadeau. We gingen samen naar de fietsenwinkel in het dorp. Er stonden allerlei meisjesfietsen : blauw, donkerrood, groen en zwart.
De gekleurde fietsen van het merk Sparta vond ik prachtig en die hadden mijn vriendinnen die net als ik naar de middelbare school zouden gaan in september ook! Een goede fiets was belangrijk want het was 12 km fietsen naar de stad waar onze nieuwe school was.
Maar grootvader zei dat de meest degelijke fiets zijn voorkeur had en dat was :” De zwarte Gazelle damesfiets “! En zo geschiedde het !
Thuis zeiden ze dat ik grootvader we heel dankbaar moest zijn. Een gekleurde fiets is wel leuker om te zien en veel goedkoper merkte ik als beginnende puber op!
Op die leeftijd wil je net als andere klasgenoten zijn en vooral niet opvallen !
Jaren later merkte ik hoe populair “zwarte opoe fietsen ” zijn !
Maar ik weet nog hoe ik dan zo snel mogelijk de fiets in dat grote fietsenhok zette!!
LikeGeliked door 1 persoon
Leuk dat je een gelijkaardige herinnering deelt! Allemaal goed bedoeld, maar als puber wil je vooral niet opvallen.
LikeLike
Ik merk nu dat veel stadkinderen helemaal niet kunnen fietsen.
Een gemis in de opvoeding.
Maar als ik bij de sportverenigingen de overvolle parkeerplaatsen zie dan snap ik dat ook wel.
Vriendelijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Iets tussen schijt- en olijfgroen?
Hoe bedenk je het?
Waar is die jas nu?
Nieuwsgierige groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Die kleur bedacht? Hij was gewoon zo. En waar mijn jas nu is, weet ik niet. Het is zo’n 45 jaar geleden. (Ik schrik er zelf van.)
LikeGeliked door 1 persoon
Ha Rob! Vanmorgen wakker geworden met ‘schijtgroen’ en geprobeerd te achterhalen hoe ik daar toch bij gekomen ben. Ik weet, deze kleur bestaat niet, ‘schijtbruin’ wel. Maar de schort was niet bruin. Hij was groen. Geen mooi groen – gevoeld was het een een schijtkleur. Vandaar. Denk ik.
Ik ga de tekst veranderen.
LikeGeliked door 1 persoon
Het blijft een mooi verhaal. Voor mij hoef je de tekst niet te veranderen.
Vrolijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Onze eerste schooldag in de Mater Dei.Ik herinner me geen meisje met een blinkende gele jas maar zeker wel de ruim zittende groene schort en het, op de groei gekochte , blauwe badstoffen turnpak.
Ik ben er zes jaar later in afgestudeerd. Het zat toen wel erg krap…..
LikeGeliked door 1 persoon
Ha Wies! Dat turnpak was nog erger, vond ik
LikeLike
Te snel weg, hierboven. Dank voor je reactie en ik mail je nog. Ben het al tijden van plan… Groet!
LikeLike