Hoe naïef ben ik wel niet. Laat ik nu altijd gedacht hebben dat kinderen een geschenk zijn, een godsgeschenk zelfs, geboren uit de liefde van een man en een vrouw. Een geschenk dat je dan ook nog liefst op tijd krijgt. Zo van, een slimme meid krijgt haar kind op tijd. In mijn optiek kríjg je ook nog kinderen en worden ze niet gemaakt, genomen of gekocht. Verder denk ik dat kinderen die uit liefde geboren worden het best gewapend zijn voor het leven. Ik geloof echt dat kinderen al in de moederbuik voelen of ze gewenst zijn of niet en dat alleen liefhebbende ouders het kind de best mogelijke start kunnen geven. Ook denk ik dat vrouwen tegen hun dertigste wel weten of ze kinderen willen of niet. Zo naïef ben ik dus. Want nu blijkt dat steeds meer vrouwen van begin dertig hun eicellen laten invriezen, omdat ze nu nog geen kind willen maar later misschien wel. Vijftig is toch het nieuwe dertig.
Dat onvruchtbare paren of vrouwen die een zware medische behandeling moeten ondergaan op deze technologie kunnen terugvallen, is een vooruitgang die ik alleen maar kan toejuichen. Maar ik weet niet wat ik moet denken wanneer vrouwen van, laat ons zeggen, begin dertig, eventueel zonder partner, beweren dat ze een kinderwens hebben en zich willen voorbereiden op bewust ongehuwd moederschap. Wel pas over een jaar of tien, want ze willen eerst carrière maken. Waarom willen die vrouwen, alleen, later, misschien, een kind? Wat betekent een kind voor hen? Is het een hebbeding, iets voor als ze ouder worden? Een gadget dat hopelijk ooit hun eenzaamheid zal verlichten? Iets wat op wens in de kliniek voor hen in elkaar wordt gebokst? En waarom denken ze niet aan het omgekeerde scenario? Waarom denken daar überhaupt zo weinig vrouwen aan? We worden gemiddeld tachtig, wat belet vrouwen om eerst kinderen te krijgen en daarna nog voor een leuke baan te gaan? Als je denkt dat je tussen je veertigste en je vijftigste nog fit genoeg bent om een kind te dragen en te baren, waarom dan niet meer durven denken aan een carrière? Vijftig is toch het nieuwe dertig?
7 reacties op “Later, misschien”
Dat is klare taal! ben het helemaal met je eens ::-)
LikeLike
Ha Lieve, dank voor je reactie!
LikeLike
Nog enkele jaren en je kan je titel veranderen in: ‘Zonder man misschien’.
LikeLike
Zie ik ook nog gebeuren. Waar gaat het toch naartoe met de mensheid.
LikeLike
Zo verbaas ik mij over veel mannen die niet omkijken naar hun kinderen …….
Bezorgde groet,
LikeLike
Goed stuk Ingrid!!
Groetjes, Vivianne.
LikeLike
Dankjewel Vivianne. Soms eens je mening uiten kan deugd doen, nietwaar.https://ingridvdk.wordpress.com/wp-admin/edit-comments.php#comments-form
LikeLike