Het is lang geleden, maar de laatste weken heb ik nog eens echt het gevoel dat ik urlaubsreif ben. Wat wil zeggen dat ik aan vakantie toe ben. Met alles wat er de laatste tijd gebeurt, of, wat soms nog erger is, niet gebeurt, is het maar goed dat we een vakantie hebben geboekt.

Ik verheug me ontzettend op de verandering van décor. Toch heb ik weer aanpassingsproblemen. Wanneer we naar onze reisbestemming onderweg zijn, vraag ik me, net als anders, de hele tijd af waarom we toch met z’n allen altijd weer willen vluchten. Waarom zo veel mensen zo’ n behoefte hebben aan weg-zijn. Waarom ik niet rustig thuis gebleven ben.

We logeren in een chambres d’hôtes in Frankrijk en ik heb me aardig aangepast. Vanuit onze kamer kijken we op het zwembad en genieten van het weidse uitzicht. We zijn hier met ons gat in de boter gevallen. Of beter nog, in de hele Franse keuken. ’s Avonds tovert onze gastvrouw namelijk een menu op tafel, olala. Ik denk wel enigszins verontrust aan mijn weegschaal, wat die gaat aangeven wanneer ik terug thuis ben, maar kan toch niet nee zeggen wanneer Brigitte ’s ochtends vraagt of we weer mee dineren. En zo zitten we vrijwel iedere avond met tien mensen aan één grote tafel en converseren, zo goed en kwaad als het gaat, in het Frans over vakanties, koken en eten. Iedereen vindt hier alles très sympa.

’s Ochtends zitten we met diezelfde mensen aan het ontbijt. Iedere dag bakt onze gastvrouw iets bijzonders. Verloren brood, brioche of pannekoeken. We kregen zelfs al een Brusselse wafel. Gelukkig zitten we aan aparte tafeltjes en zowat iedere ochtend denk ik dan aan onze zoon. Aan hoe hij met zijn klas op uitwisseling ging naar Bretagne en thuis nog braakneigingen kreeg toen hij vertelde hoe zijn gastfamilie ontbeet. Ze besmeerden hun baguette en sopten die dan in een grote tas koffie. Dat doen ze hier ook. Het enige goede eraan is dat ik nu begrijp waarom Franse tassen zo groot zijn. Die Brusselse wafel, die moet daar ook in passen.