Nog onder de indruk van de fraai bewerkte voeten van de grote liggende Boeddha in Yangon, de hoofdstad van Myanmar, rijden we met de auto weer weg. Onze gids ziet dat er in een zaal aan de linkerkant van de straat een bruiloft aan de gang is en stelt ons voor dit eens met eigen ogen te aanschouwen. Hij springt uit de auto en vraagt bij het feestende gezelschap na of we mogen komen kijken. Niet wetend wat ons te wachten staat, lopen we met z´n vieren onwennig achter hem aan. De ruimte waar we binnen komen lijkt op een kleine parochiezaal.

De nieuwbakken echtelieden staan dicht naast elkaar en lachen ons verlegen toe. De vrouw draagt een lange, paarse jurk met een witte voile erover. Ze heeft zich mooi opgemaakt en een witte gelaatscrème doet haar gezicht glanzen. Veel Aziatische vrouwen zweren bij een bleke huid. Haar man draagt een wit hemd dat hij in zijn longyi, een soort wikkelrok, heeft gestopt. Zijn bril is het enige moderne dat we hier zien.

We begrijpen elkaars taal niet maar uit alles blijkt hoe welkom we zijn. We mogen door de zaal lopen en alles bekijken. Overal liggen doeken. Kommetjes met eten staan op lage tafeltjes en familieleden zitten lukraak verspreid. Of we willen mee eten? Oei, we zijn nog maar pas in Myanmar en kennen de geplogenheden hier niet. Is het beledigend wanneer we zo´n uitnodiging afslaan? We wisselen een snelle blik uit met onze vrienden en besluiten de mensen hier toch maar alleen te laten verder feesten. Dan blijkt dat ze ons niet meteen willen laten gaan. We moeten en zullen nog op de foto, eerst samen met het bruidspaar en daarna met twee jongere zussen. Vrolijk kwijten we ons van onze taak en wuiven lachend naar de camera.

Onze gids vertelt ons dat dit een gelukkig huwelijk wordt. Zeker weten. Zo´n verrassing op je huwelijksdag is daar de voorbode van. En het kan kloppen, want nog nooit heb ik twee mensen zo zien stralen bij het binnenkomen van vier ongenode gasten.