Soms ben ik het beu, zo beu. Moet je je eens voorstellen, ik doe dit nu al meer dan tweeënzestig jaar. Ik ken niemand die zo lang werkt. Nu de koning van Saoedie-Arabië dood is, ben ik de oudste monarch ter wereld. Wie wil dat nu zijn. Alhoewel, als ik het nog even volhoud, tot in september, dan ben ik langer koningin geweest dan Queen Victoria…

Soms wordt het me echt te veel. Dag na dag ´s ochtends mijn post nakijken, altijd die dossiers bestuderen. Eens in mijn kamerjas rondhangen is er hier niet bij, oh no. En dat eindeloze thee drinken met de groten der aarde, zo leuk is dat ook niet, hoor. By the way, waarom denkt iedereen dat ik zo graag thee drink? Hoe komen ze daar toch bij? Wie zegt dat ik in de namiddag niet graag eens in alle rust een glaasje port drink, met een heerlijk stukje Royal Blue Stilton erbij? Op mijn leeftijd mag dat toch? Hoe blijf ik anders op de been?
Want altijd staat mijn familie in de belangstelling. Die paparazzi laten ons geen ogenblik met rust. Nu schrijven ze weer over Harry – dat Charles zijn vader niet zou zijn. Die arme jongen toch. En moet nu echt heel de wereld weten dat Andrew beschuldigd wordt van verkrachting? Of dat Kate haar baby al voelt schoppen? I am not amused, not at all. Waar een mens van mijn leeftijd toch mee geconfronteerd wordt. Dat zal je in België zo niet meemaken. Die zedige Mathilde heeft toch ook vier kinderen gekregen? Hebben ze daar ooit ook maar één woord aan schoppende baby’s besteed?

Soms denk ik, kon ik maar altijd in mijn Range Rover rondrijden, een regenjas met kap dragen en door de modder stappen. Zal ik toch maar troonsafstand doen? Die arme Charles had het zich vast ook anders voorgesteld. Maar dan moet ik weer kleren en hoeden laten maken, een vlootparade en een paardenparade bekijken, die koets weer in en uit. Ik word al moe als ik er aan denk. Misschien dat ik dan toch maar liever in het harnas sterf.