De kinderen zijn nog klein. We zijn pas van België naar Duitsland verhuisd en we wonen in de stad in een appartement. Ze zijn ijverig bezig met een tekening voor Sinterklaas.
Onze zes-jarige zoon maakt zich zorgen. “Sinterklaas zal toch wel weten dat wij nu in Aken wonen?”
“Sinterklaas weet toch alles.” Zijn broertje klinkt vol vertouwen.
“En hoe gaat hij hier binnen geraken? Dat dak is toch veel te hoog voor zijn paard? ”

Ik weet zelf nog niet goed hoe we hier met Sinterklaas zullen omgaan. Of we de mythische betovering rond die Heilige Man die alles weet, alles kan en zoveel geeft, kunnen bewaren. Heimwee duikt in alle hevigheid op.
Met z´n allen aan het televisiescherm gekluisterd zitten voor de aankomst van Sinterklaas in Antwerpen, het is voorbij. We kunnen de juiste zender hier niet krijgen en nergens in Duitsland komt er een stoomboot met waaiende wimpels uit Spanje aan. Voorbij is het om ter hardst zingen met neefjes en nichtjes van Sinterklaas kapoentje. De hoopvolle spanning of Sinterklaas en Zwarte Piet in levende lijve langs zullen komen, het is allemaal verleden tijd. Hier verkleedt zich niemand en klopt er niemand op de deur. In de hele stad valt geen Sint of Piet te bespeuren. Zelfs geen hulp-Sint. In de Kindergarten wordt Sinterklaas compleet verwaarloosd; fluisteren de vriendjes zelfs dat de ouders … Hier brengt het Christkind de cadeautjes. Hoe komen ze erbij, denk ik, uitgerekend het Kindje Jezus, dat daar maar in zijn kribbe ligt en geen vin verroert.

Het was lastig Sinterklaas in ere te houden. Maar het is ons gelukt. Ondanks de tegenberichten bleven onze kinderen nog lang in hem geloven. Op 5 december zetten ze met glanzende ogen en plechtige gebaren hun bord. Ze legden er een wortel en een klontje suiker in, zeulden met een emmer water voor het paard en schonken Port in voor de Sint. De volgende ochtend bewees steeds opnieuw dat Sinterklaas wel degelijk bestond. Want wat daar op de tafel lag, dat zouden papa en mama nooit of nooit voor hen kopen.