Hij lacht me uit, de vader van mijn zonen. Hij vindt me ijdel. Nochtans beweerde mijn grootmoeder vroeger al dat ik niet ijdel genoeg was. Wat mijn zusje te veel had, had ik te weinig, oordeelde ze. Ik weet het nog goed, ik was toen een jaar of twaalf en we stonden in haar keuken. Mijn tante was er ook bij en vond dat ik om te beginnen maar eens naar een fatsoenlijke kapper moest. Ze nam me mee, helemaal van Lommel naar Leopoldsburg, en ik kwam volledig gemoderniseerd terug. Sindsdien heb ik iets meer aandacht aan mijn kleren en haren besteed, maar make-up, dat bleef iets voor anderen. Zo af en toe heb ik het wel eens geprobeerd, mijn ogen wat bijwerken en wat lippenstift gebruiken, maar goed heb ik me er nooit mee gevoeld. Het jeukte en kriebelde allemaal zo. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen, op den duur zelfs als ik er nog maar aan dacht. Lippenstift ja, zoiets verdroeg ik nog, maar was gewoonlijk al weer verdwenen wanneer ik de deur uitging. Gelukkig heb ik ook zonder make-up een man kunnen vinden. Een man die blij was dat ik geen schminktafeltje nodig had. Die man die mij nu uitlacht.

Ik word ouder. En het ene een beetje verdoezelen en het andere accentueren kan dan geen kwaad, nietwaar. Kwestie van een beetje mededogen met je medemens. Jammer genoeg blijkt nu dat ik ook voor activiteiten zoals wenkbrauwen epileren en oogschaduw aanbrengen mijn leesbril nodig heb. En dat dat kunstlicht op onze badkamer ook niet bepaald bijdraagt tot een bevredigend resultaat. Er moest dus een vergrotingsspiegel komen, op ooghoogte en op een strategische plaats met daglicht. Eentje die ik regelmatig kan raadplegen zonder mijn huisgenoot het gevoel te geven dat ik zo´n ijdeltuit ben die constant naar de spiegel loopt. Ik heb de perfecte plaats gevonden en hij staat er nu al weken. Echt, het viel niet op dat ik soms wel heel veel tijd nodig had om koffie te zetten. Dacht ik. Tot mijn man mij een foto liet zien…